ภาษาอังกฤษ

head

แปลว่า มัตถก

แปลว่า ต้น

ตัวอย่าง คุณทวดของเธอเป็นต้นห้องของพระราชินิในรัชกาลก่อน

เพิ่มเติม ใช้ประกอบหน้าคำอื่น แปลว่า ผู้ที่ได้รับความไว้วางใจให้มีหน้าที่รักษาสิ่งของหรือทำกิจการประจำ

แปลว่า ศีรษะ

แปลว่า เกศา

ตัวอย่าง พระเกศาของสมเด็จวัดบางขุนพรหม (วัดใหม่อมตรส) พิมพ์ทรงเจดีย์คล้ายปลีกล้วย

แปลว่า จุดวิกฤต

แปลว่า กระบาล

ตัวอย่าง อย่ามาเล่นกระบาลฉัน ฉันไม่ชอบ

แปลว่า มัสดก

แปลว่า ศิระ

ตัวอย่าง อาณาประชาราษฎร์จึงเย็นศิระเพราะพระบริบาล

แปลว่า เกล้า

ตัวอย่าง การลงภาพบุคคลในสถาบันที่สาธารณชนเคารพสักการะและนับถือไว้เหนือเกล้าเหนือหัวนั้นควรระมัดระวังความเสื่อมเสียหายให้มาก

แปลว่า จ่า

แปลว่า มัสดก

แปลว่า หัวหน้ากลุ่ม

ตัวอย่าง หัวหน้ากลุ่มต้องทำหน้าที่เป็นผู้นำในการประชุม

แปลว่า หัวหน้า, ผู้นำ

แปลว่า ศีรษะ, หัว

แปลว่า กบาล

ตัวอย่าง นักเลงหัวไม้แถวบ้านถูกจับเพราะใช้ไม้ตีกบาลนักเลงอีกพวกหนึ่ง

เพิ่มเติม ส่วนบนสุดของร่างกายคน หรือ สัตว์

แปลว่า เกศ

ตัวอย่าง ขณะนั่งสูบยาอยู่ริมฝั่งก็มองเห็นเกศพระพุทธรูปโผล่ขึ้นปริ่มน้ำ

แปลว่า มุทธา

แปลว่า สมอง, ความคิด

แปลว่า วรงค์

เพิ่มเติม ส่วนสำคัญของร่างกาย

แปลว่า ส่วนบน, ส่วนยอด

แปลว่า ควบคุม, ดูแล, จัดการ

แปลว่า มุ่งหน้าไป, มุ่งไปทาง

ADJ

แปลว่า สำคัญที่สุด, ชั้นหนึ่ง, ชั้นนำ, ที่หนึ่ง

พจนานุกรมไทย กบาล หมายถึง:

[กะบาน] น. ส่วนกลางของกะโหลกศีรษะ, หัว, (คําไม่สุภาพ) เช่น ตีกบาล เขกกบาล; แผ่นกระเบื้อง; ลานกลางหมู่บ้าน เรียกว่า กบาลบ้าน; เครื่องเซ่นผีที่ใส่ภาชนะกับตุ๊กตาแล้วนําไปทิ้งที่ทางสามแพร่ง และต่อยหัวตุ๊กตาเสีย เรียกว่า เสียกบาล, เรียกภาชนะที่ใส่เครื่องเช่นนั้น เช่น เอาเหล้าข้าวใส่กบาลออกเซ่นวัก. (ขุนช้างขุนแผน), บางทีใช้ว่า กระบาล เช่น ปรุตรุเคลือบกระบาลหิน. (จารึกวัดโพธิ์). (ป., ส. กปาล ว่า กะโหลกหัว).

พจนานุกรมไทย กระบาล หมายถึง:

[-บาน] น. ส่วนกลางของกะโหลกศีรษะ, หัว, (คำไม่สุภาพ) เช่น ตีกระบาล เขกกระบาล, (โบ) เขียนเป็น กระบาน ก็มี เช่น เพิกหนังทังผมนั้นออกเสียแล้วเอากรวดทรายขัดกระบานศีศะชำระให้ขาวเหมือนพรรณศรีสังข์. (สามดวง); แผ่นกระเบื้อง; ลานกลางหมู่บ้าน เรียกว่า กระบาลบ้าน. (แผลงมาจาก กบาล).

พจนานุกรมไทย จ่า หมายถึง:

น. เครื่องใช้ตักแกงหรือตักข้าว ทำด้วยกะลามะพร้าว มีด้ามถือ, กระจ่า จวัก หรือ ตวัก ก็ว่า.
น. หัวหน้า, หัวโจก, เช่น จ่าฝูง จ่าโขลง; ยศทหารและตํารวจชั้นประทวน เช่น จ่าตรี จ่าสิบตำรวจ, บรรดาศักดิ์ในราชสํานัก เช่น จ่าแผลงฤทธิรอนราญ จ่าเร่งงานรัดรุด, ตําแหน่งหัวหน้าธุรการบางอย่าง เช่น จ่าศาล; การเอาข้าวสุกกับขี้เถ้าคลุกกันปะตรงกลางหน้ากลองเพื่อให้เสียงสูงตํ่า.
ก. บอก, เขียนบอก; ถูกปรับ (ในการเล่นโยนหลุมเป็นต้น).

พจนานุกรมไทย ต้น หมายถึง:

น. ลําของต้นไม้, เป็นชื่อรวมทั่วไปของต้นไม้และพืชผักต่าง ๆ เช่น ต้นมะขาม ต้นสัก ต้นหญ้า ต้นผักชี ต้นข้าว, ลักษณนามว่า ต้น เช่น มะม่วงต้นหนึ่ง ผักชี ๒ ต้น; เรียกผู้ที่นับกันว่าเป็นผู้เริ่มต้นวงศ์สกุลว่า ต้นวงศ์ ต้นสกุล; (ถิ่น-ปักษ์ใต้) คํานําหน้าชื่อพระภิกษุสามัญ; เบื้องต้นของสิ่งที่มีลักษณะกลมยาว เช่น ต้นขา ต้นแขน; ตอนแรก ๆ เช่น ต้นสัปดาห์ ต้นเดือน ต้นปี; ใช้ประกอบหน้าคําอื่น แปลว่า ผู้ที่ได้รับความไว้วางใจให้มีหน้าที่รักษาสิ่งของหรือทํากิจการประจํา เช่น ต้นกุญแจ ต้นห้อง; ชื่อเพลงไทยจําพวกหนึ่ง มีชื่อขึ้นต้นด้วยคําว่า ต้น เช่น ต้นเพลงฉิ่ง ต้นเพลงยาว ต้นเพลงรํา. (ดึกดําบรรพ์). ว. แรก เช่น หน้าต้น; แรกเริ่ม เช่น แต่ต้น; เนื่องในพระเจ้าแผ่นดิน เช่น ประพาสต้น กฐินต้น ช้างต้น ม้าต้น.

พจนานุกรมไทย มัสดก หมายถึง: