ภาษาอังกฤษ

break

แปลว่า เบรก

ตัวอย่าง รัฐบาลพยายามหาวิธีการต่างๆ ที่จะเบรกการลดภาษีดังกล่าวไว้ก่อน

เพิ่มเติม หยุดพักการกระทำชั่วคราว

แปลว่า แตก

ตัวอย่าง เสียงแตกเป็นการเปลี่ยนแปลงทางสรีระของผู้ชายเมื่อเข้าสู่วัยรุ่น

เพิ่มเติม เสียงห้าวเมื่อเริ่มเป็นหนุ่ม

แปลว่า พัก

ตัวอย่าง หากต้องทำงานติดต่อกันเป็นระยะเวลานานควรมีช่วงเวลาพักบ้างเป็นระยะ

แปลว่า แตกกัน

ตัวอย่าง เพราะเธอคนเดียวจึงทำให้เขาแตกกัน

แปลว่า ฝ่าฝืน

ตัวอย่าง มาตรา 301 ของสหรัฐถือเป็นกฎหมายที่ฝ่าฝืนกติการะหว่างประเทศ

แปลว่า เภท

แปลว่า หยุดพัก

ตัวอย่าง บริษัทอนุญาตให้ลูกจ้างที่ใช้คอมพิวเตอร์ตั้งแต่สัปดาห์ละ 26 ชั่วโมงขึ้นไปหยุดพัก 15 นาที ทุกๆ 3ชั่วโมง

เพิ่มเติม หยุดชั่วคราว เพื่อพักผ่อน

แปลว่า ทำลาย

แปลว่า ละเมิด, ฝ่า, ฝ่าฝืน, ขัดขืน, ล่วงละเมิด

แปลว่า แยก, แหก, แหวก

แปลว่า แตก, หัก

แปลว่า ล่มจม, ล้มละลาย

แปลว่า กระจัดกระจาย

แปลว่า (หุ้น) ตก

แปลว่า แตก

แปลว่า เกิดขึ้น

แปลว่า หยุด

แปลว่า (เสียง) แตก

แปลว่า การเปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหัน

แปลว่า พัก

แปลว่า การแตกหัก

แปลว่า การแยก

แปลว่า การหยุด, การหยุดพัก

แปลว่า เครื่องห้ามล้อรถให้หยุด

แปลว่า เครื่องห้ามล้อ

พจนานุกรมไทย กระจัดกระจาย หมายถึง:

ว. เรี่ยรายไป, แตกฉานซ่านเซ็นไป, ไม่รวมอยู่ในพวกเดียวกัน. (แผลงมาจาก ขจัดขจาย).

พจนานุกรมไทย ทำลาย หมายถึง:

ก. อาการที่ทําให้สิ่งซึ่งเป็นกลุ่มก้อนแตกหักหรือพังกระจัดกระจาย, ทําให้พัง เช่น ทําลายกําแพง, ทําให้ฉิบหาย เช่น ทําลายวงศ์ตระกูล, ทําให้หมดสิ้นไป เช่น ทําลายชื่อเสียง ทําลายหลักฐาน. (แผลงมาจากทลาย).

พจนานุกรมไทย ฝ่าฝืน หมายถึง:

ก. ขัดขืน, ล่วง, ละเมิด.

พจนานุกรมไทย พัก หมายถึง:

ก. หยุดชั่วคราว เช่น พักร้อน พักเครื่อง, อยู่ชั่วคราว, อาศัยชั่วคราว, เช่น บ้านพัก; รอรั้ง มักใช้ในความปฏิเสธ เช่น ไม่พักต้องว่า. น. คราว เช่น เมื่อพักที่น้ำท่วม การจราจรติดขัดมาก, ช่วงระยะเวลา เช่น เดินไปพักหนึ่ง หยุดเป็นพัก ๆ.

พจนานุกรมไทย หยุด หมายถึง:

ก. ชะงัก เช่น งูเลื้อยตัดหน้าเขาจึงหยุด, อยู่นิ่ง, อยู่กับที่, เช่น รถหยุด; พัก เช่น หยุดงานตอนเที่ยง, ไม่กระทำต่อ เช่น หยุดกิจการ, เลิก เช่น เขาพูดไม่หยุด.

พจนานุกรมไทย เบรก หมายถึง:

[เบฺรก] น. เครื่องห้ามล้อ. ก. ห้ามล้อ. (อ. brake).

พจนานุกรมไทย เภท หมายถึง:

น. การแบ่ง, การแตกแยก, การทำลาย, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส, เช่น สามัคคีเภท สังฆเภท; ส่วน, ภาค; ความแตกต่าง, ความแปลก; ชนิด, อย่าง. ก. แตก, หัก, ทําลาย, พัง. (ป., ส.).

พจนานุกรมไทย แตก หมายถึง:

ก. แยกออกจากส่วนรวม เช่น แก้วแตก ชามแตก, ทําให้แยกออกจากส่วนรวม เช่น แตกสามัคคี แตกหมู่คณะ; คุมหรือควบคุมไว้ไม่อยู่ เช่น แตกฝูง ไฟธาตุแตก ใจแตก ตบะแตก; ปะทุ เช่น ถ่านแตก; ผลิ เช่น แตกกิ่งก้าน แตกใบอ่อน แตกหน่อ; ไหลออกมาเอง เช่น เหงื่อแตก เยี่ยวแตก ขี้แตก; มีรอยแยก, แยกออกเป็นรอย, เช่น กําแพงแตก หน้าขนมแตก; เรียกผู้อ่านหนังสือออกคล่องว่า อ่านหนังสือแตก, เรียกเสียงห้าวเมื่อเริ่มเป็นหนุ่มว่า เสียงแตก, เรียกอาการที่พูดจนแสบคอหรือตะโกนดังจนสุดเสียงว่า พูดจนคอแตก ตะโกนจนคอแตก.