ภาษาอังกฤษ

pinch

แปลว่า ทำให้กลุ้ม, ทำให้ไม่สบายใจ

แปลว่า รัดแน่นเกินไป, บีบแน่นเกิน

แปลว่า ทำให้เหี่ยวแห้ง

แปลว่า ขัดขวาง, กีดขวาง, กั้นขวาง

แปลว่า หยิก, เด็ด, คีบ, บีบ, หนีบ

แปลว่า ทำให้ขัดสน, ทำให้อัตคัด

แปลว่า ขโมย (คำไม่เป็นทางการ), ฉกฉวย, ลักเล็กขโมยน้อย

แปลว่า กักขัง (คำไม่เป็นทางการ), จับกุม

แปลว่า แหนบ

ตัวอย่าง เขาทำทะลึ่งต่อหน้าผู้ใหญ่เลยโดนแม่แหนบเอาที่แขน

เพิ่มเติม หนีบด้วยนิ้ว, เอานิ้วมือบีบทำนองหยิก แต่ไม่ใช้เล็บ

แปลว่า หยิก

ตัวอย่าง พี่คนโตอาจจะแอบหยิกน้อง เพราะอิจฉาที่น้องมาแย่งเอาความรักจากแม่

เพิ่มเติม เอาเล็บกดให้เป็นรอย, เอานิ้วมือบีบทำนองแหนบ

แปลว่า คีบ

ตัวอย่าง เขาใช้คีมคีบเหล็กที่ร้อนแดงออกมาวางบนทั่ง

เพิ่มเติม เอาปลายสิ่งที่เป็นง่ามเช่นคีมหรือปลายไม้ 2 อันจับสิ่งอื่นให้อยู่

แปลว่า หนีบ

ตัวอย่าง ฉันกลัวปูหนีบที่นิ้วหัวแม่มือ

เพิ่มเติม คีบหรือบีบให้แรงให้แน่นด้วยของที่เป็นง่ามเช่น ง่ามนิ้วมือหรือตะไกรเป็นต้น

แปลว่า รัดแน่นเกินไป, บีบแน่นเกิน

แปลว่า ประหยัด

แปลว่า หยิก, เด็ด, คีบ, บีบ, หนีบ

แปลว่า ความกดดัน, ความอึดอัด

แปลว่า จำนวนน้อยมาก, จำนวนหยิบมือ

แปลว่า ความอัตคัด, ความขัดสน

แปลว่า การหยิก, การหนีบ

แปลว่า สถานการณ์คับขัน, สถานการณ์ลำบาก, สภาวะฉุกเฉิน

แปลว่า การฉกฉวย (คำไม่เป็นทางการ), การขโมย

พจนานุกรมไทย คีบ หมายถึง:

ก. เอาปลายสิ่งที่เป็นง่ามเช่นคีมหรือปลายไม้ ๒ อันจับสิ่งอื่นให้อยู่.

พจนานุกรมไทย ประหยัด หมายถึง:

ก. ยับยั้ง, ระมัดระวัง, เช่น ประหยัดปาก ประหยัดคํา; ใช้จ่ายแต่พอควรแก่ฐานะ.

พจนานุกรมไทย หนีบ หมายถึง:

ก. คีบหรือบีบให้แรงให้แน่นด้วยของที่เป็นง่ามเช่นง่ามนิ้วมือหรือตะไกรเป็นต้น.

พจนานุกรมไทย หยิก หมายถึง:

ก. ใช้เล็บ ๒ เล็บตามปรกติเป็นเล็บนิ้วหัวแม่มือกับเล็บนิ้วชี้จิกลงไปที่เนื้อแล้วบิด, ใช้นิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้หนีบเนื้อแล้วบิด. ว. งอ, หงิก, ยู่ยี่, (ใช้แก่ผม ขน หรือใบไม้).

พจนานุกรมไทย แหนบ หมายถึง:

[แหฺนบ] น. เครื่องสําหรับถอนหนวดถอนคิ้วเป็นต้น รูปคล้ายคีมเล็ก ๆ; แผ่นเหล็กขนาดยาวต่าง ๆ กันซ้อนกัน หรือชิ้นเหล็กที่ขดเวียนเป็นวง สําหรับรับความสะเทือนหรือบังคับความเร็วเป็นต้น เช่น แหนบรถยนต์; เครื่องระลึกที่ใช้เสียบปากกระเป๋าบนของเสื้อนอก; ซองบรรจุกระสุนปืนเป็นตับ; ลักษณนามเรียกของบางอย่างเช่นซองธูปหรือใบตองที่พับ เช่น ธูปแหนบหนึ่ง ใบตอง ๒ แหนบ. ก. กิริยาที่เอาของ ๒ สิ่งหนีบอย่างแหนบ, เอานิ้วมือบีบทํานองหยิกแต่ไม่ใช้เล็บ; กิริยาที่สัตว์บางชนิดกัดไม่ถนัดหรือกัดหยอก ๆ เช่น หมาแหนบ แมวแหนบ; โดยปริยายหมายความว่า เม้มเอาไว้; เหน็บแนม, กระแหนะกระแหน, (ใช้แก่กริยาพูด).