ตัวกรองผลการค้นหา
บุญ,บุญ-
หมายถึง[บุน, บุนยะ-] น. การกระทำดีตามหลักคำสอนในศาสนา; ความดี, คุณงามความดี. ว. ดี เช่น คนใจบุญ, มีคุณงามความดี เช่น คนมีบุญ. (ป. ปุญฺ; ส. ปุณฺย).
พุทธศาสนสุภาษิต หมวด บุญ
พุทธศาสนสุภาษิต หมวด ตน ฝึกตน
ปราชญ์ พึงรักษาศีล
กิ้งก่าได้ทอง
ทั้งหลาย
หมายถึงว. หมดด้วยกัน เช่น คนทั้งหลายเกิดมาแล้วต้องตาย, มีจำนวนมาก เช่น คนทั้งหลายเขาพูดกันว่า.
ส่วนบุญ
หมายถึงน. ส่วนที่เป็นบุญกุศล เช่น แผ่ส่วนบุญ เปรตขอส่วนบุญ.
ลำเลิก
หมายถึงก. กล่าวทวงบุญคุณ, กล่าวคำตัดพ้อต่อว่า โดยยกเอาความดีที่ตนทำไว้แก่อีกฝ่ายหนึ่งเพื่อให้สำนึกถึงบุญคุณที่ตนมีอยู่กับผู้นั้น.
บุญทำกรรมแต่ง
หมายถึง(สำ) บุญหรือบาปที่ทำไว้ในชาติก่อนเป็นเหตุทำให้รูปร่างหน้าตาหรือชีวิตของคนเราในชาตินี้สวยงาม ดี ชั่ว เป็นต้น.
บุญมาวาสนาส่ง
หมายถึง(สำ) เมื่อมีบุญ อำนาจวาสนาก็มาเอง, บุญมาวาสนาช่วย ก็ว่า.
ตน
หมายถึงน. ตัว (ตัวคน) เช่น ตนเป็นที่พึ่งของตน; ลักษณนามใช้เรียกเทวดา ยักษ์ หรือพวกกายสิทธิ์ เป็นต้น เช่น ยักษ์ตนหนึ่ง เทวดา ๒ ตน.
ใบบุญ
หมายถึงน. ร่มบุญ, ส่วนบุญที่ปกป้องคุ้มครองอยู่.
ไล่ที่ทำวัง
หมายถึง(สำ) ก. บังคับให้ย้ายไปให้พ้นเพื่อตนจะเข้าไปอยู่.
ปัตติ
หมายถึง(แบบ) น. ส่วนบุญ. (ป.).
ปัตติทาน
หมายถึงน. การให้ส่วนบุญ. (ป.).
ประมาณตน,ประมาณตัว
หมายถึงก. สำนึกในฐานะของตน. ว. เจียมตัว, ไม่ทำอะไรเกินฐานะของตน.