ผลการค้นหา

บุญ,บุญ-

หมายถึง[บุน, บุนยะ-] น. การกระทำดีตามหลักคำสอนในศาสนา; ความดี, คุณงามความดี. ว. ดี เช่น คนใจบุญ, มีคุณงามความดี เช่น คนมีบุญ. (ป. ปุญฺ; ส. ปุณฺย).

บุญจง

แปลว่าผู้ทำแต่ความดี

บุญชาญ

แปลว่าผู้ทำแต่ความดี

สหายเป็นมิตรของคนผู้มีความต้องการเกิดขึ้นบ่อย ๆ , บุญทั้งหลายที่ตนทำเอง บุญนั้นจะเป็นมิตรในสัมปรายภพ

บุญญรัตน์

แปลว่ามีคุณงามความดีเป็นรัตนะแห่งตน

do something in person

แปลว่าทำด้วยตนเอง, ไปด้วยตนเอง

they

แปลว่าเขาทั้งหลาย

go ahead

แปลว่าทำด้วยตนเอง

ทั้งหลาย

หมายถึงว. หมดด้วยกัน เช่น คนทั้งหลายเกิดมาแล้วต้องตาย, มีจำนวนมาก เช่น คนทั้งหลายเขาพูดกันว่า.

various

แปลว่าทั้งหลาย

ทำด้วยตนเอง, ปฏิบัติด้วยตนเอง

ภาษาจีน亲自

บุญ

ภาษาเกาหลี자선