ผลการค้นหา

หู

หมายถึงน. ส่วนหนึ่งของร่างกายคนและสัตว์ ทำหน้าที่สำหรับฟังเสียง; ส่วนแห่งสิ่งของที่ทำไว้หิ้ว แขวน ร้อย หรือรูดเข้าออก เช่น หูกระทะ หูมุ้ง หูกางเกง หูถุง; สิ่งที่ทำเป็นห่วงหรือเป็นวง ๆ เช่น หูแจว; (ปาก) เรียกส่วนหูฟังและกระบอกพูดของเครื่องรับโทรศัพท์ว่า หูโทรศัพท์.

หู

ภาษาเขมรត្រចៀក

หู

ภาษาญี่ปุ่นイヤ

คำอ่านภาษาญี่ปุ่นイヤ

หู

ภาษาญี่ปุ่นイア

คำอ่านภาษาญี่ปุ่นイア

หู

ภาษาเกาหลี귀

ต่างหู

ภาษาญี่ปุ่นイヤリング

คำอ่านภาษาญี่ปุ่นイヤリング

หู

ภาษาญี่ปุ่น耳

คำอ่านภาษาญี่ปุ่นみみ

กะตุ๊ก,กะตูก

หมายถึงก. ร้องกระแทกเสียงที่ริมหูคนอื่นว่า “กะตุ๊ก” จนหูอื้อ เป็นการล้อกันเล่น เรียกว่า กะตูกที่หู.

หู

ภาษาเวียดนามTai

หู

ภาษาพม่าနားရြက္

เปิดหู

ภาษาญี่ปุ่น耳を出す

คำอ่านภาษาญี่ปุ่นみみをだす

หู

ภาษาเกาหลี귀