ผลการค้นหา

ทวิภาค

หมายถึงน. ๒ ส่วน. (ส.).

ส

หมายถึงพยัญชนะตัวที่ ๔๐ เป็นพวกอักษรสูง ใช้ได้ทั้งเป็นพยัญชนะตัวต้นและตัวสะกดในแม่กดในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น สวย สงสาร สวิตช์ รส สัมผัส สวิส.

ส

หมายถึงคำประกอบหน้าคำอื่นที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต บ่งความว่า กอบด้วย, พร้อมด้วย, เช่น สเทวก ว่า พร้อมด้วยเทวดา. (ป., ส.).

ทวิตียะ,ทวิตียา

หมายถึง[ทะวิ-] (แบบ) ว. ที่ ๒. (ส.).

สก,สก-,สก-

หมายถึง[สะกะ-] ว. ของตน. (ป.; ส. สฺวก).

ทวัย

หมายถึง[ทะไว] (แบบ) น. หมวด ๒, ส่วนทั้ง ๒. (ป., ส.).

ฑังส,ฑังส-

หมายถึง[ดังสะ-] (แบบ) น. เหลือบ. (ป. ฑํส).

สว,สว-

หมายถึง[สะวะ-] น. ของตนเอง. (ส.; ป. สก).

สู

หมายถึง(โบ) ส. ท่าน, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒.

สูเจ้า

หมายถึง(โบ) ส. ท่าน, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒.

ปัญญาส,ปัญญาส-

หมายถึง[ปันยาสะ-] (แบบ) ว. ห้าสิบ. (ป.).

สวนีย,สวนีย-

หมายถึง[สะวะนียะ-] น. คำที่น่าฟัง, คำไพเราะ. (ป.; ส. ศฺรวณีย).