ผลการค้นหา

นิพพาน

หมายถึง[นิบพาน] น. ความดับสนิทแห่งกิเลสและกองทุกข์. ก. ดับกิเลสและกองทุกข์, ตาย (ใช้แก่พระอรหันต์). (ป.; ส. นิรฺวาณ), โบราณใช้ว่า นิรพาณ ก็มี. (จารึกสยาม).

ภวกษัย

หมายถึง[พะวะกะไส] น. ความสิ้นภพ, นิพพาน. (ส.).

โมกข,โมกข-,โมกข์,โมกข์

หมายถึง[โมกขะ-] น. ความหลุดพ้น, นิพพาน. (ป.; ส. โมกฺษ).

ปาร,ปาร-

หมายถึง[ปาระ-] น. ฝั่ง, ฝั่งตรงข้าม; ที่สุด; นิพพาน. (ป., ส.).

นฤพาน

หมายถึง[นะรึ-] น. ความดับกิเลสและกองทุกข์. (โบ) ก. ตาย (ใช้แก่พระมหากษัตริย์) เช่น ครั้งนั้นสมเด็จพระรามาธิบดีเจ้าเสด็จนฤพาน. (พงศ. กรุงเก่า). (ส. นิรฺวาณ; ป. นิพฺพาน).

นิโรธ,นิโรธ-

หมายถึง[นิโรด, นิโรดทะ-] (แบบ) น. ความดับ; นิพพาน. (ป.).

โมกษ,โมกษ-,โมกษะ

หมายถึง[โมกสะ-] น. ความหลุดพ้น, นิพพาน. (ส.; ป. โมกฺข).

ภวปาระ

หมายถึงน. ฝั่งแห่งภพ คือ นิพพาน. (ป.).

ศิวโมกข์

หมายถึงน. พระนิพพาน.

อมฤตบท

หมายถึง[อะมะรึดตะ-] น. ทางพระนิพพาน.

วิวัฏ

หมายถึงน. พระนิพพาน. (ป. วิวฏฺฏ).

คามี

หมายถึงใช้ประกอบท้ายคำอื่น แปลว่า ผู้ไป, ผู้ถึง, เช่น นิพพานคามี ว่า ผู้ถึงนิพพาน, วัฏคามี ว่า ผู้ไปในวัฏฏะ. (ป.).