ผลการค้นหา

พิโมกษ์

หมายถึงน. พิโมกข์. (ส. วิโมกฺษ; ป. วิโมกฺข).

วิโมกข์

หมายถึงน. ความหลุดพ้น, การขาดจากความพัวพันแห่งโลก; พระนิพพาน. (ป.; ส. วิโมกฺษ).

สังฆปาโมกข์

หมายถึงน. หัวหน้าสงฆ์. (ป.).

โมก

หมายถึงน. ชื่อไม้ต้นชนิด Wrightia religiosa Benth. ex Kurz ในวงศ์ Apocynaceae ดอกสีขาวห้อยเป็นช่อสั้น ๆ กลิ่นหอม ปลูกเป็นไม้ประดับ.

โมกโคก

หมายถึง(ปาก) ว. มีสัณฐานใหญ่และนูน (มักใช้แก่หน้าผาก).

ปาติโมกข์

หมายถึงน. คัมภีร์ว่าด้วยวินัยของสงฆ์ ๒๒๗ ข้อ, ชื่อบาลีที่ประมวลพุทธบัญญัติอันทรงตั้งขึ้นเป็นพุทธอาณา ได้แก่ อาทิพรหมจริยกาสิกขา มีพระพุทธานุญาตให้สวดในที่ประชุมสงฆ์ทุกวันอุโบสถ. (ป.).

อธิโมกข์

หมายถึงน. ความตัดสินเด็ดขาด, ความเด็ดเดี่ยว; ความน้อมใจเชื่อ. (ป.; ส. อธิโมกฺษ).

โมกข์

หมายถึงว. หัวหน้า, ประธาน. (ป.; ส. มุขฺย).

โมกษ,โมกษ-,โมกษะ

หมายถึง[โมกสะ-] น. ความหลุดพ้น, นิพพาน. (ส.; ป. โมกฺข).

โมกข,โมกข-,โมกข์,โมกข์

หมายถึง[โมกขะ-] น. ความหลุดพ้น, นิพพาน. (ป.; ส. โมกฺษ).

พิโมกข์

หมายถึงน. ความพ้น, ความเปลื้องออก, ชื่อพระนิพพาน. ก. เปลื้อง, พ้น. (ป. วิโมกฺข; ส. วิโมกฺษ).

ศิวโมกข์

หมายถึงน. พระนิพพาน.