ผลการค้นหา

บิกูปะระมาหนา,บิกูปะระหมั่นหนา

หมายถึงน. ภิกษุกับพราหมณ์. (ช.).

ภาชนีย,ภาชนีย-

หมายถึง[พาชะนียะ-] (แบบ) น. ของควรแจก, ของควรแบ่ง. ว. ควรแจก, ควรแบ่ง. (ป.).

รู้เท่าไม่ถึงการ

หมายถึงก. รู้ไม่ถึงว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ.

กัปปิยโวหาร

หมายถึงน. โวหารที่ควรแก่ภิกษุ เช่น เรียกเงินตรา ว่า กัปปิยภัณฑ์, ถ้อยคำสำนวนที่เหมาะแก่กาลเทศะ.

พอที่จะ

หมายถึงว. ควรที่จะ เช่น พอที่จะได้ เลยไม่ได้.

ธุดงควัตร

หมายถึง[ทุดงคะวัด] น. กิจอันภิกษุผู้ถือธุดงค์ควรทำ.

ภาคียะ

หมายถึงว. ควรแบ่งเป็นส่วน, เป็นส่วน.

คนดิบ

หมายถึงน. ชายที่ยังไม่ได้บวชเป็นพระภิกษุ.

รู้หาญรู้ขลาด

หมายถึง(สำ) ก. กล้าในที่ควรกล้า กลัวในที่ควรกลัว.

กาลเทศะ

หมายถึง[กาละ-] น. เวลาและสถานที่; ความควรไม่ควร. (ส.).

ภิกขุ

หมายถึงน. ภิกษุ. (ป.; ส. ภิกฺษุ).

วันทย,วันทย-

หมายถึง[วันทะยะ-] ว. ควรไหว้, ควรนอบนบ. (ส.).