ผลการค้นหา

ปรั่น,ปรั้น

หมายถึง[ปฺรั่น, ปฺรั้น] ว. เสียงแปร้น เช่น ร้องก้องปรั่นประดิรพยทั่วแล. (ม. คำหลวง สักบรรพ).

อโฆษะ

หมายถึงว. ไม่ก้อง, เสียงสระหรือพยัญชนะซึ่งขณะที่เปล่งออกมาเส้นเสียงไม่สั่น ในภาษาไทยได้แก่เสียง อ เมื่อเป็นพยัญชนะต้น เสียง บ ด เมื่อเป็นพยัญชนะสะกด และเสียง ก ค จ ช ซ ต ท ป พ ฟ ฮ เสียงสระในภาษาไทยไม่เป็นอโฆษะ, (ไว) เรียกพยัญชนะในภาษาบาลีและสันสกฤตที่มีเสียงไม่ก้องว่า พยัญชนะอโฆษะ ได้แก่ พยัญชนะตัวที่ ๑, ๒ ของวรรค และ ศ ษ ส. (ส.; ป. อโฆส).

เปิ๊บ

หมายถึงว. เสียงร้องเช่นนั้นอย่างเสียงอีเก้งร้อง.

แป๊ด

หมายถึงว. เสียงดังอย่างเสียงบีบแตร, แป๊น ก็ว่า.

แป๊น

หมายถึงว. เสียงดังอย่างเสียงบีบแตร, แป๊ด ก็ว่า.

แควก

หมายถึง[แคฺวก] ว. เสียงดังอย่างเสียงผ้าขาด.

แจ้ว,แจ้ว ๆ

หมายถึงว. มีเสียงแจ่มใส เช่น ไก่ขันแจ้ว, มีเสียงดังติดต่อกันไปเป็นระยะ ๆ เช่น พูดแจ้ว ๆ.

อู๋อี๋

หมายถึงว. เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงชักคันซอ.

โอ้ก

หมายถึงก. อาเจียน. ว. เสียงอย่างเสียงอาเจียน.

หึ่ง,หึ่ง,หึ่ง ๆ

หมายถึงว. เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงฆ้อง เสียงผึ้งหรือแมลงภู่เป็นต้นบิน เช่น เสียงฆ้องดังหึ่ง เสียงผึ้งบินหึ่ง ๆ.

ระทึง

หมายถึงว. เสียงหึ่ง ๆ อย่างเสียงผึ้ง.

แหมะ,แหมะ,แหมะ ๆ

หมายถึง[แหฺมะ] ว. เสียงดังอย่างเสียงน้ำหยด.