คำไวพจน์ เกิด

ก. เป็นขึ้น, มีขึ้น, กําเนิด; มีขึ้นเป็นขึ้นโดยกะทันหัน เช่น เกิดตายไปเสียก่อนที่จะได้รับมรดก เกิดฝนตกลงมา.

กำเนิด หมายถึง [กําเหฺนิด] น. การเกิด เช่น บิดามารดาเป็นผู้ให้กําเนิดแก่บุตร, มูลเหตุดั้งเดิม เช่น ตัวหนังสือไทยมีกําเนิดมาอย่างไร. ก. เกิด, มีขึ้น, เป็นขึ้น, เช่น โลกกําเนิดมาจากดวงอาทิตย์.

ถือกำเนิด หมายถึง ก. เกิด.

ประภพ หมายถึง น. การเกิดก่อน; แดน, ที่เกิด. (ส. ปฺรภว).

สูนะ หมายถึง (แบบ) ก. เกิด, เป็นขึ้น; บาน, ผลิ, (ใช้แก่ดอกไม้). (ส.).

เสวยพระชาติ หมายถึง ก. เกิด (ใช้แก่พระพุทธเจ้าเมื่อครั้งเกิดเป็นพระโพธิสัตว์).

แดดาล หมายถึง ก. ถึงใจ, ดลใจ, เกิดขึ้นในใจ.