คำไวพจน์

คำไวพจน์ เป็นชื่อเรียกคำในภาษาไทยอีกพวกหนึ่ง มีความหมายต่างกันเป็น 2 นัย หรือเรียกอีกอย่างว่า การหลากคำ

- นัยหนึ่งพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พุทธศักราช 2542 ให้คำอธิบายว่า "คำที่เขียนต่างกันแต่มีความหมายเหมือนกันหรือใกล้เคียงกันมาก เช่น มนุษย์ กับ คน บ้าน กับ เรือน รอ กับ คอย ป่า กับ ดง คำพ้องความ ก็ว่า" (พจนานุกรม 2542 หน้า 1091)

- และในที่เดียวกันนี้ได้ให้ความหมายที่พระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร) กล่าวไว้ในหนังสือแบบเรียนภาษาไทย ด้วยว่า หมายถึง "คำที่ออกเสียงเหมืมอนกันแต่เขียนต่างกันและมีความหมายต่างกัน เช่น ใส กับ ไส โจทก์ กับ โจทย์ พาน กับ พาล ปัจจุบันเรียกว่า คำพ้องเสียง"

การนำไปใช้

ตัวอย่างการใช้คำไวพจน์ในบทกลอน บทกวี

     มืดสิ้นแสงเทียนประทีปส่อง         ก็ผ่องแสงจันทร์กระจ่างสว่างส่ง

บุปผชาติสาดเกสรขจรลง                 บุษบงเบิกแบ่งระบัดบาน           

     เรณูนวลหวนหอมมารวยริน          พระพายพัดประทิ่นกลิ่นหวาน

เฉื่อยฉิวปลิวรสสุมามาลย์                 ประสานสอดกอดหลับระงับไป

กลอนบทนี้จะพบคำไวพจน์ดังนี้

1. บุปผชาติ,  บุษบง,  สุมามาลย์ = ดอกไม้

2. ขจร = ฟุ้ง,  กระจาย

3. พระพาย = ลม

ตัวอย่างคำไวพจน์ในหมวดต่าง ๆ

ยังไม่หมดเพียงเท่านี้ ยังสามารถดูคำไวพจน์ตามหมวดหมู่ทั้งหมดได้ หมวดหมู่คำไวพจน์ หรือจะค้นหาเพิ่มเติมก็เพียงเข้าไปพิมพ์ค้นหา ค้นหาคำไวพจน์