ผลการค้นหา

กัดฟัน

หมายถึงก. เอาฟันต่อฟันกดกันไว้แน่น เป็นอาการแสดงถึงความอดกลั้น, โดยปริยายหมายความว่า มานะ; ขบฟันในเวลานอนหลับ.

ลงมีดลงไม้

หมายถึงก. ตีรันฟันแทง.

แพ้ฟัน

หมายถึงว. ฟันหักเร็วกว่าธรรมดา.

แห้น

หมายถึงก. แทะ, กัดด้วยฟันหน้า.

เข็ดฟัน

หมายถึงก. เสียวฟันเพราะกินของเปรี้ยว.

หวะ

หมายถึงว. เป็นแผลลึก เช่น ถูกฟันหลังหวะ.

หักร้างถางพง

หมายถึงก. ฟันป่าพงลงให้เตียน.

ทำฟัน

หมายถึงก. ทำให้ฟันอยู่ในสภาพปรกติหรือใช้การได้ด้วยการอุด ถอน หรือใส่ฟันใหม่ เป็นต้น.

สี้

หมายถึงน. ยาสีฟันโบราณ ใช้สีเพื่อให้ฟันดำ, ชี่ ก็เรียก.

ชี่

หมายถึงน. ยาสีฟันโบราณ ใช้สีเพื่อให้ฟันดำ, สี้ ก็เรียก.

ฉับ,ฉับ ๆ

หมายถึงว. อาการที่พูดหรือฟันเป็นต้นอย่างเร็ว เช่น ฟันฉับ พูดฉับ ๆ; เสียงดังเช่นนั้น.

เขี้ยว

หมายถึงน. ฟันแหลมคมสำหรับฉีกเนื้อและอาหาร อยู่ระหว่างฟันหน้ากับกราม, ราชาศัพท์ว่า พระทาฐะ หรือ พระทาฒะ, (ถิ่น-พายัพ) ฟัน.