ผลการค้นหา

บ๊วย

หมายถึงน. (๑) ชื่อไม้ต้นชนิด Myrica rubra Sieb. et Zucc. ในวงศ์ Myricaceae ผลกลม ผิวขรุขระ สุกสีแดงคลํ้า กินได้ รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ. (๒) ชื่อไม้ต้นชนิด Prunus mume Sieb. et Zucc. ในวงศ์ Rosaceae ผลกลมแบน มีขน ผลสุกสีเหลือง รสเปรี้ยวจัดและขม ดองเกลือแล้วกินได้.

บ๊วย

ภาษาญี่ปุ่น梅

คำอ่านภาษาญี่ปุ่นうめ

บ๊วย

ภาษาจีน草果

บ๊วย

บ๊วย

หมายถึง(ปาก) ว. ที่สุดท้าย, ล้าหลังที่สุด. (จ.).

บ๊วย

ภาษาจีน咸梅

บ๊วยเค็ม,บ๊วยดอง

ภาษาญี่ปุ่น梅干し

คำอ่านภาษาญี่ปุ่นうめぼし

บ๊วยเค็ม,บ๊วยดอง

ภาษาญี่ปุ่น梅干

คำอ่านภาษาญี่ปุ่นうめぼし

ดอกบ๊วย

ภาษาญี่ปุ่น梅花

คำอ่านภาษาญี่ปุ่นばいか

ดอกบ๊วย

ภาษาญี่ปุ่น梅

คำอ่านภาษาญี่ปุ่นうめ

บ๊วยเค็ม

ภาษาจีน乌梅

บ๊วยแดง,สีบ๊วยแดง

ภาษาญี่ปุ่น紅梅

คำอ่านภาษาญี่ปุ่นこうばい