ผลการค้นหา

หิ้ว

หมายถึงก. จับหรือถือให้ห้อยถ่วงลงมา.

โคม

หมายถึงน. เครื่องครอบตะเกียงเพื่อบังลมหรือบังคับแสงไฟ, ตะเกียงเครื่องตามไฟ หรือเครื่องให้แสงสว่างซึ่งมีเครื่องบังลมหรือเครื่องบังคับแสงไฟเช่นนั้น ใช้ตั้ง หิ้ว หรือแขวน เช่น โคมไฟฟ้า, ลักษณนามว่า โคม, ดวง, ใบ, ลูก, เรียกชามอย่างเก่าขนาดใหญ่ รูปคล้ายโคม ว่า ชามโคม, ลักษณนามว่า ใบ, ลูก.

หิ้วปีก

หมายถึงก. หิ้วโดยใช้แขนสอดเข้าใต้รักแร้ของผู้ถูกหิ้วแล้วพาไป.

กะต่า

หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ตะกร้า, ตะกร้ามีหูหิ้ว; หูก.

กระเช้า

หมายถึงน. ภาชนะสานมีหูเป็นวงโค้งขึ้นไปสำหรับหิ้ว.

เสลี่ยง

หมายถึง[สะเหฺลี่ยง] น. ที่นั่งมีคานหามคู่หนึ่งสอดรับ เป็นเครื่องแสดงอิสริยยศ, ถ้าหามไป เรียกว่า เสลี่ยงหาม, ถ้าหิ้วไป เรียกว่า เสลี่ยงหิ้ว.

หม้ออวย

หมายถึงน. หม้อดินหรือหม้อเคลือบที่มีด้ามหรือหูสำหรับจับหรือหิ้ว.

ตะเกียงรั้ว

หมายถึงน. ตะเกียงหิ้วที่มีลวดพันรอบครอบแก้วซึ่งครอบดวงไฟ.

เช้า

หมายถึง(โบ) น. กระเช้า เช่น ครั้นเช้าก็หิ้วเช้า. (ม. คำหลวง มัทรี).

หอบหิ้ว

หมายถึงก. ทั้งหอบทั้งหิ้ว; ร่วมทุกข์ร่วมสุขไม่ทอดทิ้งกัน เช่น คนคู่นี้ถึงจะยากจนอย่างไรเขาก็หอบหิ้วกันไป.

กา

หมายถึงน. ภาชนะสำหรับใส่นํ้าหรือต้มนํ้า มีพวยและหูสำหรับหิ้วหรือจับ, ลักษณนามว่า ใบ หรือ ลูก

อวย

หมายถึงน. เรียกหม้อดินหรือหม้อเคลือบที่มีด้ามหรือหูสำหรับจับหรือหิ้วว่า หม้ออวย.