ผลการค้นหา

พิง

หมายถึงก. อิง เช่น ยืนพิงเสา.

พะพิง

หมายถึงก. พักพิงหรือแอบอิงอาศัย, พะ ก็ว่า.

พะเพิง

หมายถึงน. เพิงที่ต่อปะเข้าไปกับด้านสกัดของเรือน, พะ เพิง หรือ เพิงพะ ก็เรียก.

พักพิง

หมายถึงก. อาศัยอยู่ชั่วคราว.

พาดพิง

หมายถึงก. เกี่ยวโยงไปถึง เช่น ให้การพาดพิงถึงผู้อื่น.

กระดานพิง

หมายถึงน. แผ่นสำหรับรับหมอนพิงหลังเช่นใช้ที่ธรรมาสน์.

กระเพิง

หมายถึงน. เพิง, สิ่งที่ยื่นเป็นเพิง, เช่น บ้างก็เป็นกระพักกระเพิงกระพังพุ. (ม. ร่ายยาว กุมาร).

ตะเพิง

หมายถึงน. เงื้อมเขาที่งอกงุ้มลงมา.

พึ่งพิง

หมายถึงก. พักพิงอาศัย.

เพิง

หมายถึงน. สิ่งปลูกสร้างมีทั้งชนิดชั่วคราวขนาดเล็ก และชนิดถาวร ประกอบด้วยหลังคาปีกเดียว, ถ้าเอียงลาด เรียกว่า เพิงหมาแหงน, ถ้ามีแขนนางคํ้าตอนหน้า เรียกว่า เพิงแขนนาง, ถ้าปลายข้างหนึ่งพิงอยู่กับสิ่งก่อสร้างหลัก เรียกว่า เพิงพะ หรือ พะเพิง, ส่วนเพิงพะที่ใช้เป็นที่พักทหาร เรียกว่า เพิงพล.