ผลการค้นหา

เชิงกราน

หมายถึงน. เตาไฟปั้นด้วยดินยกตั้งได้ มีชานสำหรับวางฟืน; เรียกกระดูกตะโพกที่มีสัณฐานอย่างเชิงกรานว่า กระดูกเชิงกราน.

สะบ้าหัวเข่า

หมายถึงน. กระดูกมีลักษณะกลม ๆ แบน ๆ คล้ายลูกสะบ้า มีเอ็นยึดระหว่างกล้ามเนื้อต้นขาด้านหน้ากับกระดูกหน้าแข้ง ประกอบเป็นส่วนนูนสุดของกระดูกหัวเข่า, ลูกสะบ้า ก็ว่า.

สำรวมอินทรีย์

หมายถึงก. ระมัดระวังตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ.

ไขกระดูก

หมายถึงน. เนื้อส่วนในของกระดูก บางแห่งเป็นที่สร้างเม็ดเลือดชนิดต่าง ๆ ของร่างกาย.

อกโรย

หมายถึงว. อาการของคนที่มีลักษณะผอมจนเห็นกระดูกอก.

ตะคาก

หมายถึงน. แง่กระดูกเชิงกรานที่อยู่ใต้บั้นเอว, หัวตะคาก ก็เรียก.

ไหปลาร้า

หมายถึงน. ชื่อไหชนิดหนึ่ง มีขอบรอบปากสำหรับหล่อนํ้าและมีฝาปิด ใช้หมักปลาร้า, หลุมข้างคอถัดกระดูกไหปลาร้าขึ้นไป, เรียกกระดูกทั้งคู่ที่อยู่ต้นคอข้างหน้าว่า กระดูกไหปลาร้า.

สะบัก

หมายถึงน. กระดูกส่วนที่เป็นฐานรองรับต้นแขน อยู่ถัดบ่าลงไปข้างหลัง ปลายด้านนอกเป็นที่หัวกระดูกต้นแขนเกาะยึด.

หัวตะคาก

หมายถึงน. แง่กระดูกเชิงกรานที่อยู่ใต้บั้นเอว, ตะคาก ก็เรียก.

ชิวหินทรีย์

หมายถึงน. ลิ้นซึ่งเป็นใหญ่ในการลิ้มรส. (ป. ชิวฺหา + อินฺทฺริย).

เนื้อเยื่อยึดต่อ

หมายถึงน. เนื้อเยื่อที่ยึดเหนี่ยวภายในระหว่างอวัยวะต่าง ๆ ของร่างกายและช่วยพยุงร่างกาย เช่น พังผืด ไขมัน เอ็น กระดูกอ่อน กระดูก. (อ. connective tissue).

เว่อ

หมายถึงว. เบ้อ เช่น ถูกฟันแผลเว่อ; ชัด เช่น เห็นกระดูกขาวเว่อ.