ตัวกรองผลการค้นหา
สับปลับ
หมายถึงว. กลับกลอกเชื่อไม่ได้ (มักใช้แก่กริยาพูด) เช่น พูดสับปลับ เขาเป็นคนสับปลับ, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ สับปลี้ เป็น สับปลี้สับปลับ.
ปากไม่มีหูรูด
หมายถึงว. ที่พูดพล่าม พูดพล่อย หรือพูดโดยไม่ยั้งคิดเสียก่อนว่าอะไรควรพูดหรือไม่ควรพูด.
ข้า
หมายถึงส. คำใช้แทนตัวผู้พูด พูดกับผู้ที่เสมอกันอย่างเป็นกันเองหรือผู้ใหญ่พูดกับผู้น้อย, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑.
คน
หมายถึงน. มนุษย์.
พาโล
หมายถึงก. แสร้งพูดใส่ความไม่จริงให้คนอื่น, กล่าวหาความ, บางทีก็ใช้มีสร้อยว่า พาโลโสเก หรือ พาโลโฉเก. (ป., ส. พาล).
หมายถึงก. กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทำสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ ให้เข้ากัน.
บ่างช่างยุ
หมายถึง(สำ) น. คนที่ชอบพูดส่อเสียดยุยงให้เขาแตกกัน.
ละครโทรทัศน์
หมายถึงน. ละครพูดที่แสดงทางโทรทัศน์ มีการตกแต่งฉากให้เหมือนจริง.
แต่ทว่า
หมายถึงสัน. แต่ถ้าว่า, ถ้าว่า, เช่น ถึงอย่างนั้นก็จริงแหล่ แต่ทว่า, บางทีพูดสั้น ๆ ว่า ทว่า.
เศษคน,เศษมนุษย์
หมายถึงน. คนเลวมากจนหาดีไม่ได้ (ใช้เป็นคำด่า).
นกกะปูด
หมายถึง(ปาก) น. คนที่ทนเก็บความลับไว้ไม่ได้, คนที่ชอบพูดเปิดเผยความลับของผู้อื่น.
ล่าม
หมายถึงน. ผู้แปลคำพูดจากภาษาหนึ่งเป็นอีกภาษาหนึ่งโดยทันที.