ผลการค้นหา

เวณุวัน

หมายถึงน. ป่าไผ่. (ส. เวณุวน; ป. เวฬุวน).

โมง

หมายถึงน. ต้นไม้ชนิดหนึ่งอยู่ตามป่า ใช้นํ้าเปลือกแช่ปูนขาวทำให้ปูนแข็ง. (พจน. ๒๔๙๓).

เพลาะ

หมายถึงน. วัวป่าชนิดหนึ่งเขาบิด ๆ. (พจน. ๒๔๙๓).

กันดาร

หมายถึง[-ดาน] ว. อัตคัด, ฝืดเคือง, เช่น กันดารข้าว กันดารน้ำ, ลำบาก, แห้งแล้ง, คำนี้มักใช้แก่เวลา ท้องที่ หรือถิ่นที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น คราวกันดาร ทางกันดาร ที่กันดาร. น. ป่าดง, ทางลำบาก. (ป. กนฺตาร).

อรัญญิก

หมายถึงน. ป่า, บริเวณป่า, โบราณเขียนเป็น อรญญิก หรือ อไรญิก ก็มี เช่น ในกลางอรญญิก, เมืองสุโขทัยนี้มีอไรญิก. (จารึกสยาม), (โบ) วัดอรัญญิก เช่น ไปสูดญัดกฐินเถิงอไรญิกพู้น. (จารึกสยาม). ว. ที่เกี่ยวกับป่า เช่น อรัญญิกาวาส. (ป. อารญฺก ว่า เกี่ยวกับป่า).

วโนทยาน

หมายถึง[วะโนทะ-] น. สวนป่า. (ส. วน + อุทฺยาน).

กระคาย

หมายถึง(กลอน) ว. ระคาย เช่นบุกแฝกกระคายคา ละเลาะลัดลดาดอน. (ม. ฉันท์ มหาราช).

กระเวน

หมายถึงน. ชื่อนกชนิดหนึ่ง เช่น กระเวนวังนัวกระเวนดง ช่างทองลงจับทองยั้ว. (ลอ).

โกกิล,โกกิล-,โกกิลา

หมายถึง[-ละ-] น. นกดุเหว่า เช่น โกกิลาหรือจะฝ่าเข้าฝูงหงส์. (ม. ร่ายยาว ทานกัณฑ์). (ป., ส.).

ป่าแคระ

หมายถึงน. ป่าที่มีต้นไม้เตี้ย ๆ เป็นส่วนใหญ่ มักมีในบริเวณที่มีอากาศแห้งแล้ง.

ใหญ่น้อย

หมายถึงว. บรรดา, ทั้งหลาย, เช่น สัตว์ใหญ่น้อยวิ่งหนีไฟป่า.

โคเถลิง

หมายถึง[-ถะเหฺลิง] น. ชื่อวัวป่าชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).