ผลการค้นหา

แประ

หมายถึง[แปฺระ] ว. อาการที่เพียบจวนจะจม (ใช้แก่เรือ) ในคำว่า เพียบแประ, เต็มที่ เช่น เมาแประ.

ลักตา

หมายถึงว. อาการที่จงใจลักเดินตัวหมากรุกให้ผิดตาเพื่อเอาเปรียบคู่ต่อสู้ ในคำว่า เดินลักตา.

เหมันต,เหมันต-,เหมันต์

หมายถึง[เหมันตะ-] น. ฤดูหนาว ในคำว่า ฤดูเหมันต์, เหมันตฤดู ก็ว่า. (ป., ส.).

จู๋

หมายถึงว. หดตัวเข้าไปมาก, สั้นมาก ในคำว่า สั้นจู๋, จุนจู๋ ก็ว่า; อาการที่ห่อปากเข้ามา เช่น ทำปากจู๋.

ดึก

หมายถึงน. เวลามืดนานแล้ว, เวลาคํ่ามากแล้ว, (ใช้แทนคำว่า สาย ในเวลากลางคืน). ว. ลึก เช่น ดงดึก.

เหน็บ

หมายถึงก. พูดเสียดสีแคะไค้ เช่น เขาชอบมาเหน็บให้เจ็บใจ. ว. อาการที่พูดเสียดสีแคะไค้ ในคำว่า พูดเหน็บ.

ไสว

หมายถึง[สะไหฺว] ว. อาการที่ชูสะพรั่งอยู่ไหว ๆ เช่น ธงโบกสะบัดอยู่ไสว; ทั่วไป ในคำว่า สว่างไสว.

ขอม

หมายถึงก. ชื่อเพลงไทยจำพวกหนึ่ง มีชื่อต้นด้วยคำว่า ขอม เช่น ขอมใหญ่ ขอมเงิน ขอมทรงเครื่อง.

งำ

หมายถึงก. ปิด เช่น งำความ, ปกครอง เช่น งำเมือง, รักษา ในคำว่า เก็บงำ, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ ครอบ เป็น ครอบงำ.

แซ่ว

หมายถึงว. อาการที่นอนนิ่งอยู่กับที่เคลื่อนไหวไปไหนไม่ได้ในลักษณะที่หมดกำลังหรือเจ็บป่วยเป็นต้น ในคำว่า นอนแซ่ว, แอ้วแซ่ว ก็ว่า.

เสเพล

หมายถึง[-เพฺล] ว. ชอบประพฤติเหลวไหล, ไม่เอางานเอาการ, เช่น คนเสเพล, มีความประพฤติเหลวแหลก ในคำว่า หญิงเสเพล.

แหง

หมายถึง[แหฺง] ว. อาการของหน้าที่แสดงความเก้อหรือจนปัญญา ในคำว่า หน้าแหง; ค้างอยู่ เช่น ยิงฟันแหง คอยแหง.