ผลการค้นหา

ประ

หมายถึง[ปฺระ] (ถิ่น-ปักษ์ใต้, มลายู) น. ลูกกระ. (ดู กระ ๒).

ประแดะ

หมายถึงน. เครื่องมือของช่างทอง สำหรับเคาะสิ่วสลัก มีรูปคล้ายค้อน แต่แบน ทำด้วยเขาสัตว์; เรียกมีดพกปลายแหลมชนิดหนึ่งที่มีด้ามงอเฉียงลงว่า มีดประแดะ, คอม้า ก็เรียก.

ปรักมะ

หมายถึง[ปะรักกะ-] น. ความเพียร, ความบากบั่น. (ป. ปรกฺกม).

ปราชาปัตยวิวาหะ

หมายถึง[ปฺราชาปัดตะยะ-] น. การสมรสวิธีหนึ่งที่บิดายกลูกสาวให้เจ้าบ่าวโดยปราศจากการเรียกร้องอย่างใดอย่างหนึ่งจากเจ้าบ่าว. (ส.).

ปลงธุระ

หมายถึงก. ทอดธุระ, วางธุระ.

ปละ

หมายถึง[ปะละ] น. ชื่อมาตรานํ้าหนักมคธ ๑๐๐ ปละ เป็น ๑ ตุลา, ๒๐ ตุลา เป็น ๑ ภาระ. (ป., ส.).

ปะเตะ

หมายถึงก. เตะ, ฟาดด้วยหลังเท้า.

ปัคหะ

หมายถึง[ปักคะ-] (แบบ) น. ประเคราะห์, การยกย่อง. (ป. ปคฺคห).

ปากกระบะ

หมายถึงน. ชื่องูพิษร้ายชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).

ปาเต๊ะ

หมายถึงน. ชื่อผ้าโสร่งชนิดหนึ่ง ใช้เคลือบด้วยขี้ผึ้งเหลวบางตอนที่ไม่ต้องการให้มีสีสันหรือลวดลาย. (ม. batik).

ปาวกะ

หมายถึง[-วะกะ] (แบบ) น. ไฟ. (ป., ส.).

ปิณฑะ

หมายถึง[ปินดะ] (แบบ) น. ก้อนข้าว. (ป., ส.).