ผลการค้นหา

ระเบง

หมายถึงก. ตี เช่น ระเบงฆ้องกลอง.

ระเบ็ง

หมายถึงน. การมหรสพชนิดหนึ่งของหลวง ที่แสดงในงานพระราชพิธีสมโภช เช่น พระราชพิธีโสกันต์.

ระเบิด

หมายถึงก. ปะทุแตกออกไป เช่น คลังกระสุนระเบิด, ทำให้ปะทุแตกออกไป เช่น ระเบิดหิน. น. ลูกระเบิด เช่น ทิ้งระเบิด.

ระเบียบวาระ

หมายถึงน. ลำดับรายการที่กำหนดไว้ในการประชุมแต่ละครั้ง.

ระแบบ

หมายถึง(กลอน) น. แบบ.

ระฟ้า

หมายถึงว. สูงมาก เช่น ตึกระฟ้า.

ระมาด

หมายถึงน. แรด. (ข. รมาส).

ระย่อม

หมายถึงน. ชื่อไม้พุ่มชนิด Rauvolfia serpentina (L.) Benth. ex Kurz ในวงศ์ Apocynaceae ทุกส่วนมียางขาว ดอกเล็กสีชมพู ออกเป็นช่อตามยอด รากใช้ทำยาได้, กระย่อม ก็เรียก.

ระยำ

หมายถึงว. ชั่วช้า, ตํ่าช้า, เลวทราม, อัปมงคล, เช่น คนระยำ เรื่องระยำ ทำระยำ; (ถิ่น-ปักษ์ใต้) ยับเยิน, แหลก, เช่น ดังดวงแก้วตกต้องแผ่นผา ร้าวระยำช้ำจิตเจ็บอุรา. (อิเหนา).

ระโยงระยาง

หมายถึงน. สายที่โยงหรือผูกไว้ระเกะระกะ เช่น สายไฟระโยงระยางเต็มไปหมดน่ากลัวอันตราย.

ระรัว

หมายถึงว. รัว ๆ, สั่นถี่ ๆ, สั่นสะท้าน, เช่น กลัวจนตัวสั่นระรัว เสียงสั่นระรัว.

ระราว

หมายถึงน. ราว.