ผลการค้นหา

เว้า

หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) ก. พูด.

ถาม

หมายถึงก. พูดเพื่อรับคำตอบ.

โพล่ง

หมายถึง[โพฺล่ง] ว. ใช้ประกอบกับคำ พูด เป็น พูดโพล่ง หมายความว่า พูดอย่างไม่ยับยั้ง; เสียงดังอย่างเสียงกระโดดลงไปในนํ้า.

เหน็บ

หมายถึงก. พูดเสียดสีแคะไค้ เช่น เขาชอบมาเหน็บให้เจ็บใจ. ว. อาการที่พูดเสียดสีแคะไค้ ในคำว่า พูดเหน็บ.

งานไม่ใหญ่แน่นะวิ

หมายถึงคนพูดกำลังจะโดนอีกฝ่ายแกง เพราะจริง ๆ แล้วสิ่งที่พูดถึงใหญ่โตกว่าที่อีกฝ่ายพูดไว้

ลิ้นลังกา

หมายถึงว. ที่พูดรัวเร็ว; (สำ) พูดพล่อย ๆ จนไม่น่าเชื่อถือ.

กะหนอกะแหน

หมายถึง[-หฺนอ-แหฺน] ว. เสียงพูดอย่างน่าเอ็นดูเหมือนเสียงเด็กพูด.

จ้อย,จ้อย,จ้อย ๆ

หมายถึงว. คล่อง, ไม่หยุดปาก, ในคำว่า พูดจ้อย หรือ พูดจ้อย ๆ.

ลิ้นไก่สั้น

หมายถึงว. อาการที่พูดอ้อแอ้หรือพูดไม่ชัดอย่างคนเมาเหล้าเป็นต้น.

กระโชกโฮกฮาก

หมายถึงว. อาการพูดกระชากเสียงหรือพูดกระแทกเสียงซึ่งไม่น่าฟัง, โฮกฮาก ก็ว่า.

พูดคล่องเหมือนล่องน้ำ

หมายถึง(สำ) ก. พูดไม่ติดขัด เช่น สารพัดพูดคล่องเหมือนล่องนํ้า. (ไกรทอง), พูดคล่องเป็นล่องนํ้า ก็ว่า.

ขลึง

หมายถึง[ขฺลึง] (ถิ่น-ปักษ์ใต้) ว. เล่น เช่น พูดขลึง ว่า พูดเล่น.