ตัวกรองผลการค้นหา
แห
หมายถึง(ถิ่น-ปักษ์ใต้, อีสาน) ว. เปรียว, ไม่เชื่อง.
กาว
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ต้นเทียนกิ่ง. (ดู เทียนกิ่ง).
เหมา
หมายถึง[เหฺมา] (ถิ่น-อีสาน) น. เม้า คือ ปีเถาะ.
กะโซ้
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. เครื่องวิดนํ้ารูปร่างคล้ายเรือครึ่งท่อน, โชงโลง.
กะสัง
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ต้นมะสัง. (ดู มะสัง).
กับแก้
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ตุ๊กแก. (ดู ตุ๊กแก ๑).
ลาย
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ทำนองเพลงที่ใช้ตีโปงลาง.
กางของ
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ต้นปีบ. (ดู ปีบ ๑).
งึม
หมายถึงว. เสียงบ่นเบา ๆ; (ถิ่น-อีสาน) ซึม.
ซาด
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ต้นซาก. (ดู ซาก ๒).
กะโลง
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ลังไม้ฉำฉา, หีบไม้; (ถิ่น-พายัพ) โคลง.
ภาษา
หมายถึงน. ถ้อยคำที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง เช่น ภาษาไทย ภาษาจีน หรือเพื่อสื่อความเฉพาะวงการ เช่น ภาษาราชการ ภาษากฎหมาย ภาษาธรรม; เสียง ตัวหนังสือ หรือกิริยาอาการที่สื่อความได้ เช่น ภาษาพูด ภาษาเขียน ภาษาท่าทาง ภาษามือ; (โบ) คนหรือชาติที่พูดภาษานั้น ๆ เช่น มอญ ลาว ทะวาย นุ่งห่มและแต่งตัวตามภาษา. (พงศ. ร. ๓); (คอม) กลุ่มของชุดอักขระ สัญนิยม และกฎเกณฑ์ที่กำหนดขึ้นเพื่อสั่งงานคอมพิวเตอร์ เช่น ภาษาซี ภาษาจาวา; โดยปริยายหมายความว่าสาระ, เรื่องราว, เนื้อความที่เข้าใจกัน, เช่น ตกใจจนพูดไม่เป็นภาษา เขียนไม่เป็นภาษา ทำงานไม่เป็นภาษา.