ผลการค้นหา

หาง

หมายถึงน. ส่วนที่ยื่นออกจากส่วนท้ายแห่งลำตัวสัตว์, ขนสัตว์จำพวกนก เช่น กา ไก่ ที่ยื่นยาวออกทางก้น; ส่วนท้ายหรือปลาย เช่น หางเชือก หางแถว; ในราชาศัพท์เรียก ปลาช่อนว่า ปลาหาง; ลักษณนามเรียกปลาช่อนตากแห้งเช่น ปลาช่อนหางหนึ่ง ปลาช่อน ๒ หาง; เรียกดาวจรที่ส่วนท้ายมีแสงลักษณะเป็นทางยาวดุจหางว่า ดาวหาง; เรียกของที่คัดหรือกลั่นเอาส่วนที่เป็นหัวออกแล้วว่า หาง เช่น หางเหล้า หางกะทิ หางนํ้านม; ส่วนของตัวหนังสือไทยที่ลากยาวขึ้นทางเบื้องบนหรือทางเบื้องล่าง.

จันทรเม็ด

หมายถึง[จันทะระ-] (แบบ) น. ปลาจะละเม็ด เช่น ปลาแมวลิ้นหมาปลาหมู คชราราหู มีจันทรเม็ดและทรมาง. (สมุทรโฆษ).

แรด

หมายถึงน. ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Osphronemus goramy เป็นปลาขนาดใหญ่ที่สุดในวงศ์ Anabantidae ลักษณะทั่วไปคล้ายปลาสลิด ลำตัวหนา ปากเชิด ปลายครีบท้องยื่นยาวเป็นเส้น มีลายแถบสีเข้มพาดขวางลำตัวเห็นได้ชัดโดยเฉพาะปลาขนาดเล็ก ปลาตัวผู้ขนาดใหญ่จะมีปุ่มที่สันหัวคล้ายนอ พื้นลำตัวและครีบสีนํ้าตาล ขนาดยาวได้ถึง ๖๐ เซนติเมตร.

ไตปลา

หมายถึงน. คำเรียกรวมของอวัยวะในช่องท้องของปลาบางชนิดเช่นปลาทูที่ควักออกมา รวมทั้งส่วนของเหงือกปลาด้วย แล้วนำไปหมักเกลือ ใช้ประกอบอาหารบางชนิดเช่นแกง เรียกว่า แกงไตปลา; ไตของปลา ซึ่งเป็นอวัยวะติดกับช่องท้องด้านบนติดกระดูกสันหลังของปลา.

ไม้เมตร

หมายถึงน. เครื่องมือวัดความยาวทำด้วยไม้เป็นต้น ยาว ๑ เมตร.

แหลน

หมายถึง[แหฺลน] น. เครื่องมือใช้แทงปลาเป็นต้น ทำด้วยเหล็กกลมยาว ปลายแหลม มีด้ามยาว; ชื่อเครื่องกีฬาชนิดหนึ่ง มีลักษณะกลมยาว ปลายแหลม ใช้พุ่งในการแข่งขันกรีฑาประเภทลาน.

ลูกป่า

หมายถึงน. ต้นไม้หรือสัตว์ที่เป็นพันธุ์เดิมตามธรรมชาติ, มักใช้เรียกปลากัดหรือปลาเข็ม.

ท้องขึ้น

หมายถึงว. อาการที่ท้องอืดเพราะลมในกระเพาะอาหารเฟ้อขึ้น; เรียกปลาจวนจะเน่าว่า ปลาท้องขึ้น.

ทุ่นเบ็ด

หมายถึงน. ทุ่นสำหรับผูกสายเบ็ดตกปลา เพื่อเป็นสัญญาณให้รู้ว่าปลากินเบ็ด.

หมอช้างเหยียบ

หมายถึงน. ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Pristolepis fasciatus ในวงศ์ Nandidae พบทั่วไป รูปร่างคล้ายปลาหมอ หรือ ปลาเสือ แต่แบนข้างและกว้างกว่า ข้างตัวมีลายคลํ้าหลายลายพาดขวาง ขนาดยาวได้ถึง ๒๐ เซนติเมตร, ช้างเหยียบ กระตรับ ตะกรับหน้านวล ก๋า หรือ อีก๋า ก็เรียก.

นีรจร

หมายถึงน. ปลาหรือสัตว์นํ้าอื่น ๆ. (ส.).

วัลก์

หมายถึง(แบบ) น. เปลือกไม้; เกล็ดปลา. (ส.).