ผลการค้นหา

ลงมีดลงไม้

หมายถึงก. ตีรันฟันแทง.

แพ้ฟัน

หมายถึงว. ฟันหักเร็วกว่าธรรมดา.

แห้น

หมายถึงก. แทะ, กัดด้วยฟันหน้า.

เข็ดฟัน

หมายถึงก. เสียวฟันเพราะกินของเปรี้ยว.

หมายยา

หมายถึงน. ฉลากยา.

หวะ

หมายถึงว. เป็นแผลลึก เช่น ถูกฟันหลังหวะ.

หักร้างถางพง

หมายถึงก. ฟันป่าพงลงให้เตียน.

ทำฟัน

หมายถึงก. ทำให้ฟันอยู่ในสภาพปรกติหรือใช้การได้ด้วยการอุด ถอน หรือใส่ฟันใหม่ เป็นต้น.

ขนาน

หมายถึง[ขะหฺนาน] น. หมู่; ลักษณนามเรียกยาที่ปรุงขึ้น เช่น ยาขนานหนึ่ง ยา ๒ ขนาน.

ฉับ,ฉับ ๆ

หมายถึงว. อาการที่พูดหรือฟันเป็นต้นอย่างเร็ว เช่น ฟันฉับ พูดฉับ ๆ; เสียงดังเช่นนั้น.

เขี้ยว

หมายถึงน. ฟันแหลมคมสำหรับฉีกเนื้อและอาหาร อยู่ระหว่างฟันหน้ากับกราม, ราชาศัพท์ว่า พระทาฐะ หรือ พระทาฒะ, (ถิ่น-พายัพ) ฟัน.

ทนตกาษฐ์

หมายถึง[-กาด] น. ไม้สีฟัน คือท่อนไม้เล็ก ๆ สำหรับถูฟันให้สะอาด ทำจากต้นไม้ต่าง ๆ เช่น ไม้คนทา. (ส. ทนฺต + กาษฺ).