ค้นเจอ 219 รายการ

กระโหย

หมายถึง[-โหยฺ] (กลอน) ก. โหย คือ ร้องไห้, ครํ่าครวญ.

คชินทร์,คเชนทร์

หมายถึงน. พญาช้าง. (ส. คช + อินฺทฺร).

เชียร

หมายถึงว. แก่ครํ่าคร่า, ชำรุด. (แผลงมาจาก ชีระ).

ฐานบัทม์

หมายถึงน. ฐานบัวหน้ากระดานบัวควํ่าบัวหงาย.

ชำเนียร

หมายถึงว. แก่ครํ่าคร่า, ชำรุด. (แผลงมาจาก เชียร).

ประจาค

หมายถึงก. สละ, ให้. (ป. ปริจฺจาค; ส. ปฺรตฺยาค).

ค้อนควัก

หมายถึงก. ค้อนจนหน้าควํ่า, ควักค้อน ก็ว่า.

ทรุดโทรม

หมายถึงว. เสื่อมไปเพราะร่วงโรย ครํ่าคร่า หรือตรากตรำเกินไป.

กเรนทร,กเรนทร์

หมายถึง(กลอน; แผลงมาจาก กรินทร์) น. ช้าง เช่น พลคชคณหาญหัก กเรนทรปรปักษ์ ปราบประลัย. (สมุทรโฆษ).

นางร้องไห้

หมายถึงน. หญิงที่ทำหน้าที่หรือรับจ้างร้องไห้ครํ่าครวญถึงคุณความดีของผู้ตาย.

ควิวควัง,ควิวควั่ง,ควิวคว่าง,ควิวคว้าง

หมายถึง[-คฺวัง, -คฺวั่ง, -คฺว่าง, -คฺว้าง] ก. หมุนคว้างจนใจหวิว ๆ, อาการที่จิตใจรู้สึกหวาดหวิว; ใช้โดยปริยายว่า เวิ้งว้าง, กว้างใหญ่, น่ากลัว, เช่น สาครควิวคว่าง, โบราณเขียนเป็น ควิวคว่งง ก็มี เช่น สมุทรพิศารลิว ควิวคว่งง แลนา. (กำสรวล).

คะใน

หมายถึง(โบ) บ. ข้างใน, ในกลอนเขียนเป็น คใน เช่น ปางพระไปนอน คในพนานต์ พระเอาภูบาล ไปสมกัลยา. (สมุทรโฆษ).

 คำในภาษาไทย จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ