ผลการค้นหา

ภัญชะ

หมายถึงก. ทำให้แตก, หัก. (ป., ส.).

เตลิด

หมายถึง[ตะเหฺลิด] ก. กระเจิดกระเจิง, แตกเพ่นพ่านไป, เพริด.

แตกระแหง

หมายถึงก. แตกเป็นร่อง ๆ เช่น ดินแตกระแหง.

ปริ

หมายถึง[ปฺริ] ก. แย้ม, ผลิ, แตกแต่น้อย.

แยก

หมายถึงก. ทำให้สิ่งที่รวมกันอยู่หรือประกอบกันอยู่ออกจากกัน เช่น แยกกลุ่มประชุม แยกกล้วยไม้, กิริยาของสิ่งที่รวมกันอยู่หรือประกอบกันอยู่แตกออกจากกัน เช่น แผ่นดินแยก, แตกหรือทำให้แตกออกเป็นทาง เช่น แม่นํ้าแยก ทางแยก, ไม่รวมกัน เช่น แยกกันอยู่.

ภิทะ,ภินท,ภินท-,ภินท์

หมายถึง[พินทะ-] ก. แตก, ทำลาย. (ป., ส.).

อสัมภิน,อสัมภิน-

หมายถึง[อะสำพินนะ-] ว. ไม่แตกต่าง, ไม่เจือปน. (ป. อสมฺภินฺน).

แตกทัพ

หมายถึงก. แตกกระจัดกระจายไปจากกองทัพ, พ่ายแพ้.

บิ

หมายถึงก. ทำให้แตกออกหรือหลุดออกเป็นชิ้น ๆ ด้วยนิ้ว เช่น บิขนมปัง, แตกออกหรือหลุดออกด้วยอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น.

มลาย

หมายถึง[มะลาย] ก. แตก, ตาย, ทำลาย.

แพร่ง

หมายถึง[แพฺร่ง] น. ทางแยกทางบก. ก. แตกออก, แยกออก.

แหลกลาญ

หมายถึง[-ลาน] ว. ย่อยยับ, แตกทลาย, พังทลาย.