ผลการค้นหา

วางไข่

หมายถึงก. ออกไข่ (ใช้แก่เต่าและปลา).

อัณฑาการ

หมายถึงว. รูปไข่, กลมรี. (ส.).

ไข่เยี่ยวม้า

หมายถึงน. ไข่แช่นํ้าด่าง, ไข่สำเภา ก็เรียก.

ไข่ตุ๋น

หมายถึงน. ไข่ที่ตีไข่แดงกับไข่ขาวให้เข้ากันแล้วนึ่ง.

ไข่ขวัญ

หมายถึงน. ไข่ปอกที่เสียบไม้ปักไว้บนยอดบายศรี, ไข่ข้าว ก็เรียก. (ดู ขวัญ); ไข่งูที่อยู่บนยอดกลางกองไข่, ไข่ลูกยอด ก็เรียก.

ตายโคม

หมายถึงน. เรียกไข่ที่ตัวตายในระหว่างฟักว่า ไข่ตายโคม.

ไข่ขาว

หมายถึงน. ส่วนของไข่สัตว์ เช่น ไข่ของนก ไข่ของสัตว์เลื้อยคลาน มีสีขาวใสอยู่รอบ ๆ ไข่แดง เป็นสารโปรตีนทำหน้าที่ป้องกันส่วนที่เป็นเซลล์ของไข่ เวลาเซลล์ของไข่แบ่งตัวเจริญเป็นตัวอ่อน ไข่ขาวจะเป็นอาหารของตัวอ่อนด้วย; (เคมี) กลุ่มของโปรตีน ซึ่งมีนํ้าหนักโมเลกุลประมาณ ๖๕,๐๐๐ ถึง ๗๐,๐๐๐.

ไข่ดาว

หมายถึงน. ไข่ทอดทั้งลูกโดยไม่ต้องตีไข่แดงกับไข่ขาวให้เข้ากัน.

ไข่สำเภา

หมายถึงน. ไข่แช่นํ้าด่าง, สามัญเรียกว่า ไข่เยี่ยวม้า.

อัณฑโกส

หมายถึงน. เปลือกไข่. (ป.; ส. อณฺฑโกศ).

กะต๊าก

หมายถึงว. เสียงไก่ตัวเมียร้องเมื่อตกใจหรือออกไข่.

ไข่แดง

หมายถึงน. ส่วนของไข่สัตว์ เช่น ไข่ของนก ไข่ของสัตว์เลื้อยคลาน อยู่รอบส่วนที่จะเจริญเป็นตัวอ่อน มักมีสีเหลืองหรือแดง เป็นสารประเภทไขมันที่สะสมไว้สำหรับเลี้ยงตัวอ่อนขณะที่เติบโต.