ผลการค้นหา

ส

หมายถึงพยัญชนะตัวที่ ๔๐ เป็นพวกอักษรสูง ใช้ได้ทั้งเป็นพยัญชนะตัวต้นและตัวสะกดในแม่กดในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น สวย สงสาร สวิตช์ รส สัมผัส สวิส.

ส

หมายถึงคำประกอบหน้าคำอื่นที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต บ่งความว่า กอบด้วย, พร้อมด้วย, เช่น สเทวก ว่า พร้อมด้วยเทวดา. (ป., ส.).

สหัส,สหัส-,สหัสสะ

หมายถึง[สะหัดสะ-] ว. หนึ่งพัน คือ ๑๐ ร้อย (๑,๐๐๐). (ป.; ส. สหสฺร).

วิรุธ

หมายถึงว. พิรุธ. (ป., ส.).

โศภิน,โศภี

หมายถึงว. งาม, ดี. (ส.).

โกศล

หมายถึง[-สน] ว. ฉลาด. (ส.).

วศะ

หมายถึงน. อำนาจ, การบังคับบัญชา. (ส.; ป. วส).

ลฆุจิต

หมายถึงว. มีใจเบา. (ส. ลฆุจิตฺต).

โลกย์,โลกยะ,โลกัย

หมายถึงว. ของโลก. (ส. โลกฺย).

วิวิธ

หมายถึงว. ต่าง ๆ กัน. (ป., ส.).

สุมน

หมายถึงว. ใจดี, พอใจ. (ส.).

มัญชุ

หมายถึงว. ไพเราะ. (ป., ส.).