ผลการค้นหา

คำ

หมายถึงน. เสียงพูด, เสียงที่เปล่งออกมาครั้งหนึ่ง ๆ, เสียงพูดหรือลายลักษณ์อักษรที่เขียนหรือพิมพ์ขึ้นเพื่อแสดงความคิด โดยปรกติถือว่าเป็นหน่วยที่เล็กที่สุดซึ่งมีความหมายในตัว, ใช้ประกอบหน้าคำอื่นมีความหมายเช่นนั้น เช่น คำนาม คำกริยา คำบุรพบท; พยางค์ซึ่งเป็นส่วนย่อยของวรรคหรือบาทในฉันท์ แต่ละพยางค์ถือว่าเป็นคำหนึ่ง, ๒ วรรคของคำกลอน; ลักษณนามของเสียงพูด เช่น พูดคำหนึ่ง, ลักษณนามบอกจำพวกของเคี้ยวของกิน เช่น ข้าวคำหนึ่ง, ลักษณนามเรียก ๒ วรรคของคำกลอนว่า คำหนึ่ง.

คำ

หมายถึงน. ทองคำ เช่น หอคำ เชียงคำ.

รัส,รัส-,รัสสะ

หมายถึง[รัดสะ-] ว. สั้น. (ป.).

ไต่คู้

หมายถึงน. เครื่องหมายชนิดหนึ่ง มีรูปดังนี้ ็ ทำให้คำนั้น ๆ มีเสียงสั้น เรียกว่า ไม้ไต่คู้.

รู้ยาวรู้สั้น

หมายถึง(สำ) ก. รู้จักผ่อนสั้นผ่อนยาว.

ย่อย่น

หมายถึงก. ทำให้สั้น; ท้อถอย; ย่นย่อ ก็ว่า.

บั่น

หมายถึงก. ตัดให้สั้น, ตัดให้เป็นท่อน ๆ.

เตินเต่อ

หมายถึงว. สั้นหรือสูงเกินควร เช่น นุ่งผ้าสั้นเตินเต่อ นุ่งผ้าสูงเตินเต่อ, เต่อ ก็ว่า.

เห่า

หมายถึงก. อาการส่งเสียงสั้น ๆ ของหมา.

ย่ะ

หมายถึงว. คำรับ (ถือเป็นคำไม่สุภาพ).

เต่อ

หมายถึงว. สั้นหรือสูงเกินควร เช่น แขนเสื้อสั้นเต่อ นุ่งผ้าสูงเต่อ, เตินเต่อ ก็ว่า.

ปฤจฉาคุณศัพท์

หมายถึง(ไว) น. คำคุณศัพท์ที่เป็นคำถาม เช่นคำ “อะไร” ฯลฯ.