ตัวกรองผลการค้นหา
ภาสา
หมายถึงน. ภาษา. (ป.).
แปลเอาความ
หมายถึงก. แปลภาษาหนึ่งเป็นอีกภาษาหนึ่งโดยถือความหมายเป็นสำคัญ.
โอภาปราศรัย
หมายถึง[-ปฺราไส] ก. ทักทายด้วยความสนิทสนมเป็นกันเอง.
กัมพุชพากย์
หมายถึงน. ภาษาเขมร.
ภาษาระดับพิธีการ
หมายถึงน. ภาษาแบบแผน.
รบรา
หมายถึงก. ต่อสู้กัน เช่น รบราฆ่าฟันกันเอง.
ล่าม
หมายถึงน. ผู้แปลคำพูดจากภาษาหนึ่งเป็นอีกภาษาหนึ่งโดยทันที.
แปล
หมายถึง[แปฺล] ก. ถ่ายความหมายจากภาษาหนึ่งมาเป็นอีกภาษาหนึ่ง, ทำให้เข้าใจความหมาย.
ภาษามีวิภัตติปัจจัย
หมายถึงน. ภาษาแบบที่มีการสร้างคำด้วยการใช้วิภัตติปัจจัยประกอบเข้ากับรากศัพท์ซึ่งเป็นหน่วยคำไม่อิสระทำให้เกิดเป็นคำที่แสดงเพศ พจน์ กาล มาลา วาจกอย่างชัดเจน เพื่อเข้าสัมพันธ์ทางไวยากรณ์กลมกลืนกับคำอื่นในประโยค เช่น ภาษาบาลี ภาษาสันสกฤต ภาษากรีกโบราณ ภาษาละติน ภาษาฝรั่งเศส. (อ. inflectional language).
ออกสิบสองภาษา
หมายถึงน. เรียกเพลงที่บรรเลงต่อท้ายเพลงแม่บทโดยนำเพลงที่บรรเลงออกสำเนียงภาษาของชาติอื่น ๆ มารวมกันเข้าเป็นชุด มี ๑๒ ภาษา ว่า เพลงออกสิบสองภาษา.
สารัตถศึกษา
หมายถึงน. การศึกษาวิชาที่เป็นพื้นฐาน เช่น วิชาภาษาไทย ภาษาอังกฤษ ประวัติศาสตร์.
ภาษาคำควบมากพยางค์
หมายถึงน. ภาษาแบบที่มีการสร้างคำด้วยการประกอบหน่วยคำหลาย ๆ หน่วยเข้าเป็นคำเดียวกัน ทำให้คำหนึ่ง ๆ มีความยาวหลายพยางค์ เช่น ภาษาเวลส์ ภาษาเอสกิโม ภาษาอินเดียนแดง. (อ. polysynthetic language).