ผลการค้นหา

สายตะพาย

หมายถึงน. เชือกที่ร้อยจมูกวัวควาย.

ตีเกลียว

หมายถึงก. หมุนบิดให้เชือกเขม็งขึ้น.

บรรทัดราง

หมายถึงน. อุปกรณ์อย่างหนึ่งของช่างไม้ เป็นเชือกพันลูกรอกอยู่ในรางไม้ เมื่อดึงปลายเชือกออกจากรอก เชือกจะผ่านกระปุกซึ่งมีสีดำบรรจุอยู่ทำให้เชือกติดสี เมื่อดึงเชือกให้ตึงตรงแนวพื้นกระดานเป็นต้นที่ต้องการขีดเส้นแล้วดีด สีจากเชือกจะติดพื้นเป็นเส้นตรงตามต้องการ.

แขสร์

หมายถึง[ขะแส] น. กระแส; เส้นเชือก. (ข.).

สับเกลียว,สับเชือก

หมายถึงก. เอาเชือก ๒ เส้นฟั่นควบเป็นเส้นเดียวกัน แล้วเอาเชือกเส้นที่ ๓ ซึ่งเขม็งแล้วควบเข้าไประหว่างเชือก ๒ เส้นนั้น โดยคลายเกลียวที่ปลายเชือก ๒ เส้นแรกเล็กน้อย เพื่อให้เชือกเส้นที่ ๓ สอดควบเข้าด้วยกันได้จนตลอด.

จบ

หมายถึงก. ต่อกัน, พบกัน, เช่น จับปลายเชือก ๒ เส้นมาจบกัน.

ผลุย

หมายถึง[ผฺลุย] ว. อาการที่เชือกหรือปมหลุดโดยเร็ว.

สะพานเชือก

หมายถึงน. สะพานชั่วคราวที่ทำด้วยเชือกสำหรับข้ามแม่นํ้าลำคลอง.

เสาะป่าน

หมายถึงก. สาวเชือกป่านว่าวจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งเพื่อให้หายยุ่ง.

หูชอง

หมายถึงน. เชือกใบลานสำหรับมัดลานหนังสือ.

กระบิด

หมายถึงก. บิดเชือกหรือตอกให้เขม็งจนขอดเป็นปม.

สักว่าว

หมายถึงก. เอาลูกปลาปิดทับเชือกที่ผูกโครงว่าวจุฬาตรงที่ไขว้กันเป็นตาตารางเพื่อยึดกระดาษและเชือกให้แน่น.