ผลการค้นหา

ไพศาขบุรณมี

หมายถึง[ไพสาขะบุระนะมี] น. วันเพ็ญเดือน ๖. (ส.; ป. วิสาขปุณฺณมี).

มัชฌิมบุรุษ

หมายถึงน. ชายที่มีวัยปานกลาง, ชายที่มีอายุและกำลังปานกลาง.

กินบุญเก่า

หมายถึง(สำ) ก. ได้รับผลแห่งความดีที่ทำไว้แต่ปางก่อน (มักใช้เป็นสำนวนอุปมาแก่คนที่นอนกินนั่งกินสมบัติเก่า).

คู่บุญ

หมายถึงน. ผู้ที่เคยสร้างบุญกุศลร่วมกันมาในชาติก่อน.

โคบุตร

หมายถึง[-บุด] น. ชื่อช้างหมู่ ๑ ในอัฏฐคช ตระกูลวิษณุพงศ์ มีสีผิวเหลือง หางเหมือนหางโค งางอน เวลาร้องมีเสียงเหมือนเสียงโคป่า เช่น ลางคือโคบุตรพรายพรรณ ลางสารสำคัญ คือสีหชงฆาควร. (สมุทรโฆษ).

ตะบุ้ย,ตะบุ้ย ๆ

หมายถึง(ปาก) ว. อาการที่บอกส่ง ๆ ไปหรือทำให้พ้น ๆ ไป.

ถูปารหบุคคล

หมายถึง[-ระหะ-] น. บุคคลที่ควรนำกระดูกบรรจุสถูปไว้บูชา ได้แก่พระพุทธเจ้าเป็นต้น. (ป.).

วายุบุตรยาตรา

หมายถึงน. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง.

วีรบุรุษ

หมายถึง[วีระบุหฺรุด] น. ชายที่ได้รับยกย่องว่ามีความกล้าหาญ. (ส. วีรปุรุษ).

สมบุญ

หมายถึงว. เหมาะแก่ที่มีบุญ.

สัตตบุษย์

หมายถึง[สัดตะบุด] น. (๑) ชื่อบัวหลวงพันธุ์หนึ่ง. (ดู บัว). (๒) เทียนสัตตบุษย์. (ดู เทียนสัตตบุษย์).

เสี่ยงบุญเสี่ยงกรรม

หมายถึงก. ลองทำดูโดยเชื่อว่าสุดแต่บุญหรือบาปจะบันดาลให้เป็นไป เช่น ลองเสี่ยงบุญเสี่ยงกรรมขอเด็กกำพร้ามาเลี้ยงดู ถ้าเขามีบุญก็จะได้ดิบได้ดีต่อไป.