ตัวกรองผลการค้นหา
บานียะ
หมายถึงว. ควรดื่ม, น่าดื่ม, ดื่มได้. (ป., ส. ปานีย).
ปาหุไณย,ปาหุไณย-
หมายถึง[-ไนยะ-] (แบบ) ว. ที่ควรได้รับของต้อนรับแขก. (ป. ปาหุเณยฺย).
โภช,โภชย์
หมายถึง[โพด] น. ของควรบริโภค. (ป. โภชฺช; ส. โภชฺย).
มฤคย์
หมายถึง[มะรึก] ว. สิ่งที่ควรติดตาม, สิ่งที่ต้องการ. (ส.).
เติ่ง
หมายถึงว. อาการที่ค้างอยู่นานเกินควร ในคำว่า ค้างเติ่ง.
ประมาทเลินเล่อ
หมายถึงก. กระทำโดยปราศจากความระมัดระวังหรือละเลยในสิ่งที่ควรกระทำ.
ภาพย์
หมายถึง(แบบ) ว. ภัพ, ดี, งาม, เหมาะ, ควร. (ส. ภวฺย).
เจื่อน
หมายถึงก. เข้าหน้าไม่สนิทเพราะห่างเหินไปนาน เช่น หมู่นี้เขาเจื่อนไป, เจิ่น ก็ว่า; วางหน้าไม่สนิทเพราะกระดากอายเนื่องจากถูกจับผิดได้เป็นต้น เช่น หน้าเขาเจื่อนไป, เรียกหน้าที่มีลักษณะเช่นนั้นว่า หน้าเจื่อน.
ทักขิไณยบุคคล
หมายถึง[-ไนยะ-] น. บุคคลผู้ควรรับทักษิณา. (ป.).
อกรณีย์
หมายถึง[อะกะระนี, อะกอระนี] น. กิจที่ไม่ควรทำ. (ป.).
กร่อย
หมายถึง[กฺร่อย] ว. ไม่จืดสนิทหรือไม่หวานสนิท เพราะมีรสเค็มเจือ, โดยปริยายหมายความว่า หมดรสสนุกหรือหมดความครึกครื้น เช่น การแสดงที่ไม่สนุกทำให้คนดูรู้สึกกร่อย.
แปร่ง
หมายถึง[แปฺร่ง] ว. มีเสียงพูดผิดเพี้ยนไปจากเสียงที่พูดกันเป็นปรกติในถิ่นนั้น ๆ, ไม่สนิท.