ตัวกรองผลการค้นหา
หรือคุณกำลังค้นหา อุปโยค, วลัญช์, วลัญชน์
สระ
หมายถึง[สฺระ] คำที่แผลงมาจากคำที่ขึ้นต้นด้วยคำ สะ ซึ่งใช้ในบทกลอน เช่น สะท้อน เป็น สระท้อน.
การใช้สระ
การใช้สระในภาษาไทย
การใช้สระไอ ใอ ไอย อัย
คำไทยที่มักอ่านผิด
หมายถึง[สะหฺระ] น. เสียงพูดที่เปล่งออกมาโดยอาศัยการเคลื่อนไหวของลิ้นและริมฝีปากเป็นสำคัญ แต่ไม่มีการสกัดกั้นจากอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งในปาก เช่น เสียง อะ อา โดยทั่วไปจะออกเสียงสระร่วมกับเสียงพยัญชนะ หรือออกเสียงเฉพาะเสียงสระอย่างเดียวก็ได้, เสียงสระ ก็เรียก; ตัวอักษรที่ใช้แทนเสียงสระ เช่น ะ า, รูปสระ ก็เรียก. (ป. สร; ส. สฺวร).
หมายถึง[สะระ] น. เสียง. (ป.; ส. สฺวร).
หมายถึง[สะ] น. แอ่งนํ้าขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นเองหรือคนขุด. (ป. สร; ส. สรสฺ).
หมายถึง[สะ] ก. ฟอกให้สะอาดหมดจด ในคำว่า สระหัว สระผม, ชำระล้างให้สะอาด เช่น สระหวี.
สระสม
หมายถึง[สฺระ-] (วรรณ) ว. สวย เช่น พิศดูคางสระสม. (ลอ).
กำมังวิลิต
หมายถึงน. ตำหนักในสระ. (ช.).
ชลสถาน
หมายถึงน. บ่อ, สระ. (ส.).
ชลาธาร
ลากข้าง
หมายถึงก. เขียนสระอาลงข้างหลังพยัญชนะ. น. เครื่องหมายสระอา.
ตีนเหยียด
หมายถึงน. ชื่อเรียกสระอุ.
อโนดาต
หมายถึงน. ชื่อสระ ๑ ในสระทั้ง ๗ ในป่าหิมพานต์ ได้แก่ ๑. สระอโนดาต ๒. สระกัณณมุณฑะ ๓. สระรถการะ ๔. สระฉัททันตะ ๕. สระกุณาละ ๖. สระมัณฑากินี ๗. สระสีหัปปปาตะ. (ป. อโนตตฺต).