กษัตร หมายถึง [กะสัด] (โบ) น. พระเจ้าแผ่นดิน, เจ้านาย. (ส. กฺษตฺร; ป. ขตฺต).
กษัตริย์ หมายถึง [กะสัด] น. พระเจ้าแผ่นดิน, ใช้เต็มว่า พระมหากษัตริย์, คนในวรรณะที่ ๒ แห่งสังคมฮินดู ซึ่งมีอยู่ ๔ วรรณะ ได้แก่ วรรณะพราหมณ์ วรรณะกษัตริย์ วรรณะแพศย์ และวรรณะศูทร. (ส. กฺษตฺริย ว่า ผู้ป้องกันภัย, ชาตินักรบ; ป. ขตฺติย).
ว. แท้ไม่มีอื่นปน เช่น ทองเนื้อกษัตริย์, เรียกรูปพรรณที่ทําด้วยโลหะมีราคา เช่น ถ้าทําด้วยเงิน ทอง นาก สลับกัน เรียกว่า สามกษัตริย์.
กษัตรีศูร หมายถึง [กะสัดตฺรีสูน] (กลอน) น. กษัตริย์ผู้เป็นใหญ่ เช่น เจ้าไตรภพโลกเมาลีเป็นกษัตรีศูร. (ม. คําหลวง นครกัณฑ์). (ส. กฺษตฺร + อีศฺวร).
ธรณีศวร หมายถึง น. ผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดิน, พระเจ้าแผ่นดิน. (ส. ธรณี + อิศฺวร).
ธเรศ หมายถึง [ทะเรด] น. ผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดิน, พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
นฤบดี หมายถึง น. พระราชา. (ส.).
นโรดม หมายถึง (แบบ) น. พระราชา. (ส. นโรตฺตม; ป. นรุตฺตม).
บดินทร์ หมายถึง [บอดิน] น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส. ปติ + อินฺทฺร).
ภูบดินทร์ หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.)
ภูบดี หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.)
ภูบาล หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.)
ราชา หมายถึง น. พระเจ้าแผ่นดิน, พระมหากษัตริย์. (ป., ส.).
ราเชนทร์ หมายถึง [ราเชน] น. พระราชาผู้เป็นใหญ่. (ส.).
ในหลวง หมายถึง (ปาก) น. หมายถึงพระมหากษัตริย์.
