ผลการค้นหา

เว้า

หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) ก. พูด.

ถาม

หมายถึงก. พูดเพื่อรับคำตอบ.

โสตทัศนูปกรณ์

หมายถึงอุปกรณ์การสอนสำหรับฟังและดู เช่น วิทยุ โทรทัศน์, โสตทัศนอุปกรณ์ ก็ว่า

โพล่ง

หมายถึง[โพฺล่ง] ว. ใช้ประกอบกับคำ พูด เป็น พูดโพล่ง หมายความว่า พูดอย่างไม่ยับยั้ง; เสียงดังอย่างเสียงกระโดดลงไปในนํ้า.

เหน็บ

หมายถึงก. พูดเสียดสีแคะไค้ เช่น เขาชอบมาเหน็บให้เจ็บใจ. ว. อาการที่พูดเสียดสีแคะไค้ ในคำว่า พูดเหน็บ.

ลิ้นลังกา

หมายถึงว. ที่พูดรัวเร็ว; (สำ) พูดพล่อย ๆ จนไม่น่าเชื่อถือ.

กะหนอกะแหน

หมายถึง[-หฺนอ-แหฺน] ว. เสียงพูดอย่างน่าเอ็นดูเหมือนเสียงเด็กพูด.

จ้อย,จ้อย,จ้อย ๆ

หมายถึงว. คล่อง, ไม่หยุดปาก, ในคำว่า พูดจ้อย หรือ พูดจ้อย ๆ.

ฟังขึ้น

หมายถึงว. พอจะยึดถือได้ (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น เหตุผลฟังไม่ขึ้น.

หูหาเรื่อง

หมายถึง(สำ) น. หูที่รับฟังแล้วตีความไปอีกอย่างหนึ่งซึ่งมีลักษณะไปในทางที่ไม่ดี.

ไขหูไขตา

หมายถึงก. ได้ยินได้เห็นแล้วรู้สึกอายไม่อยากฟังไม่อยากเห็น, ขายหูขายตา ก็ว่า.

ลิ้นไก่สั้น

หมายถึงว. อาการที่พูดอ้อแอ้หรือพูดไม่ชัดอย่างคนเมาเหล้าเป็นต้น.