ตัวกรองผลการค้นหา
วาสะ
หมายถึงน. ผ้า, เครื่องนุ่งห่ม. (ป., ส.).
อึน
หมายถึงว. แห้งไม่สนิท เช่น ผ้ายังอึน ๆ อยู่.
ห่ม
หมายถึงก. ใช้ผ้าเป็นต้นคลุมหรือพันสิ่งใดสิ่งหนึ่งทั้งหมดหรือเพียงบางส่วน เช่น ห่มผ้า ห่มสไบ เอาผ้าไปห่มต้นโพธิ์.
เห่อ
หมายถึงก. แสดงอาการตื่นเต้นยินดีมากจนออกนอกหน้า เช่น เห่อรถ เห่อเสื้อผ้าใหม่, ลำพองใจ เช่น เห่อยศ เห่ออำนาจ.
ห่มดอง
หมายถึงน. เรียกวิธีห่มผ้าของพระภิกษุสามเณรอย่างหนึ่งโดยห่มเฉวียงบ่าและมีผ้ารัดอก.
โกษม
หมายถึง[กะโสม] น. ผ้าใยไม้ (ผ้าลินิน), ผ้าขาว, ผ้าป่าน, เช่น อีกโกษมสวัสดิวรรณึก. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์). (ส. เกฺษามฺ).
ผ้ากราบ
หมายถึงน. ผ้าที่ภิกษุสามเณรใช้รองในเวลากราบพระ ซึ่งกลายมาจากผ้าสันถัต, (โบ) กราบพระ ก็ว่า.
ทุส,ทุส-,ทุสสะ
หมายถึง[ทุดสะ-] (แบบ) น. ผ้า เช่น กฐินทุสทาน ว่า ถวายผ้ากฐิน. (ป. ทุสฺส).
กะอูบ
หมายถึง(ถิ่น-พายัพ) น. ผอบ เช่น จึงแก้เอาเสื้อและผ้าคาดศีรษะใส่ในกระอูบคำ. (ประชุมพงศ. ๑๐).
หีบสไบ
หมายถึงก. อัดผ้าสไบให้เป็นรอยจีบ.
ผ้าลูกไม้
หมายถึงน. ผ้าที่ถักโปร่งเป็นลวดลายต่าง ๆ.
เก็บหน้าผ้า
หมายถึงก. ทอกันหน้าผ้าไม่ให้เส้นด้ายหลุดออกมา.