ตัวกรองผลการค้นหา
อาศัย
คำบาลีอาสย
คำสันสกฤตอาศฺรย
อินทรีย์ (อิน-ซี)
คำบาลีอินฺทฺริย (อิน-ทฺริ-ยะ)
คำสันสกฤตอินฺทฺริย
อุตริ (อุด-ตะ-หฺริ)
คำบาลีอุตฺตริ
คำสันสกฤตอุตฺตริ
ไท
หมายถึง(โบ) น. ไทย เช่น ปีโถะหนไทกัดเหมา. (จารึกสยาม).
ไทย
หมายถึง[ไท] น. ชื่อประเทศและชนชาติที่อยู่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มีพรมแดนติดต่อกับลาว เขมร มาเลเซีย และพม่า, ชนเชื้อชาติไทยมีหลายสาขาด้วยกัน เช่น ไทยใหญ่ ไทยดำ ไทยขาว; ความมีอิสระในตัว, ความไม่เป็นทาส; คน เช่น ไทยบ้านนอก ว่า คนบ้านนอก ไทยใจแทตย์ ว่า คนใจยักษ์. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์).
ตะวันออกไกล
หมายถึงน. กลุ่มประเทศในภูมิภาคตะวันออกของทวีปเอเชีย ซึ่งอยู่ห่างไกลจากทวีปยุโรปมาก คือ จีน ญี่ปุ่น เกาหลี มองโกเลีย และไซบีเรีย บางทีก็รวมถึงประเทศต่าง ๆ ในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ คือ พม่า ไทย ลาว กัมพูชา เวียดนาม มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ สิงคโปร์ และอินโดนีเซียด้วย.
อ่านว่าไท
เสียม
หมายถึงน. เมืองไทย, ไทย. (เป็นสำเนียงที่ชาวต่างประเทศเรียกเพี้ยนจากคำ สยาม).
กรรมการ
คำบาลีกมฺมกโร
คำสันสกฤตกรฺมการ
กรีฑา
คำบาลีกีฬา
คำสันสกฤตกรีฑา
คุณ
คำบาลีคุณ
คำสันสกฤตคุณ
คูณ