ผลการค้นหา

ภาณ,ภาณ-

หมายถึง[พาน, พานะ-] (แบบ) น. การบอก, การกล่าว, การสวด. (ป.).

ปภาณ

แปลว่าผู้เป็นนักพูด, พูดเก่ง

ภาณ-

อ่านว่าพา-นะ

ภาณกะ

หมายถึง[พานะกะ] (แบบ) น. ผู้สวด, ผู้กล่าว, ผู้บอก. (ป.).

ภาณ

อ่านว่าพาน

ภาณชญา

แปลว่าผู้พูดอย่างนักปราชญ์

ภาณพิศุทธิ์

แปลว่าผู้ที่พูดแต่สิ่งที่ดี

ภาณฤทธา

แปลว่าผู้มีคำพูดที่มีอำนาจ

กฤดิภาณ

แปลว่าผู้มีคำพูดที่มีเกียรติ

ภาณกะ

อ่านว่าพา-นะ-กะ

ภาณชนก

แปลว่าผู้เป็นนักพูดเหมือนพ่อ

ภาณธฤต

แปลว่าผู้ยึดมั่นในคำพูด