ตัวกรองผลการค้นหา
พะ
หมายถึงน. เพิงที่ต่อปะเข้าไปกับด้านสกัดของเรือน, พะเพิง เพิง หรือ เพิงพะ ก็เรียก. ก. พักพิงหรือแอบอิงอาศัย เช่น ลูกมาพะพ่อแม่อยู่, พะพิง ก็ว่า; ปะทะกัน, ชนกัน, เช่น คน ๒ คนเดินมาพะกัน; ปะทะติดอยู่ เช่น สวะมาพะหน้าบ้าน.
หมายถึงใช้นำหน้าคำที่ตั้งต้นด้วยตัว พ มีความแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น เช่น พะพรั่ง พะพรั่น พะพราย.
อพพะ
อ่านว่าอะ-พะ-พะ
ตามพะ
อ่านว่าตาม-พะ
ตามพ
ซ่อมแซม, บูรณปฏิสังขรณ์
ภาษาจีน修葺
ตามพ-
พยุพยุง
อ่านว่าพะ-ยุ-พะ-ยุง
พะยุพยุง
พยักพเยิด
อ่านว่าพะ-ยัก-พะ-เยิด
บ.ณ.
ย่อมาจากโรงเรียนบูรณวิทย์ กรุงเทพมหานคร
โรค
ภาษาลาวพะยาด