ตัวกรองผลการค้นหา
ปอม
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. กิ้งก่า. (ดู กิ้งก่า).
หอมขาว
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ต้นกระเทียม. (ดู กระเทียม).
หำ
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน, พายัพ) น. ลูกอัณฑะ, ไข่หำ หรือ หมากไข่หำ ก็เรียก.
หื้,หื้อ
หมายถึง(ถิ่น-พายัพ, อีสาน) ก. ให้, แต่งตั้ง.
ออนซอน,อ่อนซอน
หมายถึง(ถิ่น-พายัพ, อีสาน) ว. งาม; เพราะพริ้ง, ซาบซึ้งตรึงใจ. (เพี้ยนมาจาก อรชร).
อีนูน
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ชื่อไม้เถามีหัวชนิด Adenia pierrei Gagnep. และชนิด A. viridiflora Craib ในวงศ์ Passifloraceae ขึ้นปกคลุมต้นไม้ตามป่าทั่วไป ทุกส่วนเป็นพิษ ยอดอ่อนดองแล้วกินได้, นางนูน หรือ ผักสาบ ก็เรียก.
อุปฮาด
หมายถึง[อุปะ-, อุบปะ-] น. (โบ; ถิ่น-อีสาน) ตำแหน่งรองจากเจ้าเมืองในภาคอีสานสมัยต้นรัตนโกสินทร์ เช่น พระยาก่ำได้ตั้งให้ท้าวแก้วผู้น้องชายเป็นอุปฮาดอยู่บ้านหนึ่งต่างหาก. (ลัทธิธรรมเนียมต่าง ๆ : ว่าด้วยชนชาติภูไทย); (โบ; ถิ่น-พายัพ) ตำแหน่งเจ้าชั้นสูงรองจากตำแหน่งเจ้านครในภาคเหนือ เรียกว่า พระยาอุปราช หรือ เจ้าอุปราช แต่ชาวไทยในภาคเหนือออกเสียงเป็น อุปฮาด.
ฮัก
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน, พายัพ) ก. รัก.
กระติบ
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ภาชนะสานรูปกลม มีฝาครอบ สำหรับบรรจุข้าวเหนียวนึ่ง.
กระน่อง
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. อวัยวะส่วนหลังของลำแข้ง ตั้งแต่ขาพับลงไปถึงส้นเท้า, กระหน่อง ขะน่อง หรือ ขาน่อง ก็เรียก.
กระบม
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ภาชนะชนิดหนึ่งทำด้วยไม้ขุดรูปวงกลมมีขอบ ด้ามสั้น สำหรับสงข้าวเหนียวที่นึ่งสุกใหม่ ๆ หรือคนข้าวเหนียวนึ่งให้ลดความร้อนก่อนนำไปใส่ในกล่องข้าว หรือใช้เป็นภาชนะรองถ้วยชามอย่างสำรับ, กระโบม ก็เรียก.
กางของ
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ต้นปีบ. (ดู ปีบ ๑).