ค้นหา "บัน" ใน คำศัพท์/สำนวนทั้งหมด

หมายถึง[-บัน] (แบบ) ก. หวั่นไหว, กระสับกระส่าย เช่น ดาลดับรงับจิตรจาบัลย์ เทียรทิพยสุคันธ ธรศมาโสรจโทรมสกนธ์. (ดุษฎีสังเวย); กำสรด, ร้องไห้คร่ำครวญ, สะอึกสะอื้น. (ส. จาปลฺย ว่า ความหวั่นไหว).

พจนานุกรมไทย

โพธิบัลลังก์

แยกคําสมาสเป็นโพธิ + บัลลังก์

คำสมาส

บรรพบุรุษ

อ่านว่าบัน-พฺระ-บุ-หฺรุด

อ่านว่า

ปัจจุบัน

แยกคำสมาสแบบสนธิเป็นปฏิ + อุบัน => ปฎยุบัน

คำสนธิ

รถบรรทุก

ภาษาลาวลดบันทุก/ลดหนัก