ตัวกรองผลการค้นหา
หมายถึง[บุน, บุนยะ-] น. การกระทำดีตามหลักคำสอนในศาสนา; ความดี, คุณงามความดี. ว. ดี เช่น คนใจบุญ, มีคุณงามความดี เช่น คนมีบุญ. (ป. ปุญฺ; ส. ปุณฺย).
ภาษาเกาหลี자선
อ่านว่าบุน-ยะ
ภาษาจีน功德
อ่านว่าบุน
ภาษาจีน善行
ภาษาจีน阴德
คำบาลีปุญฺญ
คำสันสกฤตปุณฺย
ตรงข้ามกับบาป