บรรพต
หมายถึง[บันพด] น. ภูเขา. (ส. ปรฺวต; ป. ปพฺพต).
หมายถึง[บันพด] น. ภูเขา. (ส. ปรฺวต; ป. ปพฺพต).
ภาษาจีน山
คำบาลีปพฺพต
คำสันสกฤตปรฺวต
หมายถึง[บันพดตะ-] น. ภูเขา. (ส. ปรฺวต; ป. ปพฺพต).
อ่านว่าบัน-พด-ตะ
แปลว่าภูเขา
วันจันทร์+4อ่านว่าบัน-พด
ย่อมาจากโรงเรียนศรีบรรพตพิทยาคม จังหวัดพัทลุง
ย่อมาจากโรงเรียนบรรพตพิสัยพิทยาคม จังหวัดนครสวรรค์
หมายถึง[จะ-] (กลอน) ก. กรึง, ตรึง, เช่น เทียบที่ถมอก่อภูเพียง บรรพตจรึงเรียง. (ดุษฎีสังเวย).
หมายถึง[-หฺลอก] (กลอน) แผลงมาจาก กลอก เช่น พื้นบรรพตเลื่อมล้วนมณีผา กระลอกรุ่งพรุ่งพรายถึงเมฆา. (สมบัติอมรินทร์), ใช้เข้าคู่กับคำ กระลับ หรือ กระลาย เป็น กระลับกระลอก หรือ กระลายกระลอก.