ข
หมายถึงพยัญชนะตัวที่ ๒ เป็นพวกอักษรสูง ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กกในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต.
หมายถึงพยัญชนะตัวที่ ๒ เป็นพวกอักษรสูง ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กกในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต.
หมายถึง[ทุกขะ-, ทุก] น. ความยากลำบาก, ความไม่สบายกายไม่สบายใจ. (ป.; ส. ทุะข).
ทุกขกิริยา, ทุกขรกิริยา เป็นคำที่เขียนผิด ❌
หมายถึงก. ได้. (ข.).
หมายถึง[โบ อ่านว่า กอข้อ] น. พยัญชนะแต่ ก ถึง ฮ.
หมายถึงก. อยู่. (ข.).
หมายถึง[-ขะ-] น. ผู้ยังต้องศึกษาอยู่, พระอริยบุคคลผู้ยังไม่บรรลุพระอรหัตผล. (ป.; ส. ไศกฺษ).
หมายถึง[เสขะ-] น. เสกขะ.
หมายถึง[รุกขะ-, รุก] น. ต้นไม้. (ป.; ส. วฺฤกฺษ).
หมายถึงว. หนึ่ง, เดียว. (ข.).
หมายถึง[อะเสขะ-] น. อเสกขะ.
หมายถึง[ปักขะ-, ปัก] น. ปักษ์. (ป.; ส. ปกฺษ).