ไม่ควรพูดจนเกินกาล ไม่ควรนิ่งเสมอไป เมื่อถึงเวลาควรพูดพอประมาณ ไม่ฟั่นเฝือ
ไม่ควรฟังคำก้าวร้าวของคนอื่น ไม่ควรมองดูการงานของคนอื่น ที่เขาทำแล้ว และยังไม่ได้ทำ, ควรพิจารณาดู แต่การงาน ของตนที่ทำแล้ว และยังไม่ได้ทำเท่านั้น
ไม่ควรสนิทสนมกับคนชั่ว
ไม่ควรสมคบด้วยความประมาท
ไม่ควรหวังสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
ไม่ควรอาศัยผู้อื่นเป็นอยู่
ไม่ควรเปล่งวาจาที่ชั่วเลย
ไม่ควรเปล่งวาจาที่ดี ให้เกินควรแก่กาล
ไม่ควรเสพธรรมที่เลว ไม่ควรอยู่กับความประมาท ไม่ควรเสพมิจฉาทิฏฐิ ไม่ควรเป็นคนรกโลก
ไม่ควรเอาตัวไปพัวพันกับความชั่ว
ไม่ควรใส่ใจคำแสลงหูของผู้อื่น ไม่ควรแส่มองธุระที่เขาทำและยังไม่ทำ ควรตั้งใจตรวจตราหน้าที่ของตนนี่แหละ ทั้งที่ทำแล้วและยังไม่กระทำ
ไม่ควรให้แต่ละวันผ่านไปเปล่า
ไม่ควรไว้ใจ ในคนไม่คุ้นเคย
ไม่ควรไว้ใจคนทำบาป
ไม่ควรไว้ใจคนที่ทำชั่วมาแล้ว ไม่ควรไว้ใจคนที่พูดพล่อยๆ ไม่ควรไว้ใจคนที่เห็นแก่ตัว (คนที่มีปัญญาแต่เพื่อประโยชน์ของตัว) ถึงคนที่ทำสงบเสงี่ยมเกินไป ก็ไม่ควรไว้ใจ
ไม่ควรไว้ใจคนที่แสร้งทำสงบเสงี่ยม
ไม่ควรไว้ใจคนพูดพล่อยๆ
ไม่ควรไว้ใจคนเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว
ไม่ควรไว้ใจในคนไม่คุ้นเคย แม้ในคนคุ้นเคยก็ไม่ควรไว้ใจ
ไม่พบคนที่รักก็เป็นทุกข์
ไม่พึงขวนขวายในสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์
ไม่พึงดูหมิ่นลาภของตน ไม่ควรเที่ยวปรารถนาลาภของผู้อื่น ภิกษุปรารถนาลาภของผู้อื่น ย่อมไม่บรรลุสมาธิ
ไม่พึงทำประโยชน์แก่ผู้มุ่งความพินาศ
ไม่พึงบริโภคของอร่อยแต่ผู้เดียว
ไม่พึงปรารถนาความสำเร็จแก่ตน โดยทางไม่ชอบธรรม
ไม่พึงละเลยการใช้ปัญญา
ไม่พึงวิตกกังวลถึงอนาคต
ไม่พึงหวนคำนึงถึงอดีต
ไม่พึงหาทรัพย์ด้วยการคดโกง
ไม่พึงอาศัยผู้อื่นยังชีพ
ไม่พึงเพลิดเพลินของเก่า ไม่พึงทำความพอใจในของใหม่ เมื่อสิ่งนั้นเสื่อมไป ก็ไม่พึงเศร้าโศก ไม่พึงอาศัยตัณหา
ไม่มีอะไรเลย ไม่มีใครเบียดเบียน
ไม่มีใครผัดเพี้ยนกับความตาย ซึ่งมีอำนาจมากได้
ไม่ได้แต่ชอบธรรมดีกว่า ถึงได้แต่ไม่ชอบธรรมจะดีอะไร
