โศก
หมายถึง ว. สีเขียวอ่อนอย่างสีใบอโศกอ่อน เรียกว่า สีโศก.
โศก,โศก,โศก-
หมายถึง [โสกะ-, โสกกะ-] น. ความทุกข์, ความเศร้า, ความเดือดร้อนใจ, เช่น อันทุกข์โศกโรคภัยในมนุษย์ มิรู้สุดสิ้นลงที่ตรงไหน. (อภัย).
ก. ร้องไห้ เช่น เขากำลังทุกข์กำลังโศก อย่าไปรบกวนเขา.
ว. เศร้า เช่น บทโศก ตาโศก; แห้ง เช่น ใบไม้โศกเพราะความแห้งแล้ง. (ส.; ป. โสก).
โศกนาฏกรรม
หมายถึง [โสกะนาดตะกำ, โสกกะนาดตะกำ] น. วรรณกรรมโดยเฉพาะประเภทละครที่ลงท้ายด้วยความเศร้าหรือไม่สมหวัง ตัวเอกในเรื่องจะตายในที่สุด เช่นเรื่องลิลิตพระลอ สาวเครือฟ้า โรเมโอ-จูเลียต, โดยปริยายหมายถึงเรื่องราวหรือเหตุการณ์ทั่ว ๆ ไปที่เป็นเรื่องเศร้าสลดใจ เช่น ชีวิตของเขาเป็นเหมือนโศกนาฏกรรม เกิดในตระกูลเศรษฐี แต่สุดท้ายต้องตายอย่างยาจก.
โศกศัลย์
หมายถึง [โสกสัน] ก. เป็นทุกข์เดือดร้อนเหมือนถูกศรแทง. (ส.; ป. โสกสลฺล).
โศกสลด
หมายถึง ว. เศร้ารันทดใจเพราะต้องพลัดพรากจากกัน เวลาพูดถึงมักจะทำให้น้ำตาไหล.
โศกา
หมายถึง ก. ร้องไห้ เช่น รู้ว่าผิดแล้วก็แก้ตัวใหม่ อย่ามัวแต่นั่งโศกาอยู่เลย.
โศกาดูร
หมายถึง ก. เดือดร้อนด้วยความโศก, ร้องไห้สะอึกสะอื้น. (ส. โศก + อาตุร).
โศกาลัย
หมายถึง น. ความเศร้าหมองใจและความห่วงใย, ร้องไห้สะอึกสะอื้น. (ส. โศก + อาลย).
โศกี
หมายถึง ก. ร้องไห้ เช่น รู้ว่าผิดแล้วก็แก้ตัวใหม่ อย่ามัวแต่นั่งโศกาอยู่เลย.
โศกเศร้า
หมายถึง ว. มีความทุกข์โศกเสียใจอาลัยอาวรณ์มาก เช่น พ่อตายทำให้เขาโศกเศร้าเสียใจมาก, เศร้าโศก ก็ว่า.
โศจนะ
หมายถึง [-จะนะ] น. ความเศร้าใจ. (ส.; ป. โสจน).
โศจนียะ
หมายถึง [-จะ-] ว. อันน่าโศก, น่าเศร้าใจ. (ส.).
โศจิ
หมายถึง น. แสง, แวว, สี; ความสว่าง, ความงาม.
ว. สว่าง, สุกใส. (ส.).
โศถะ
หมายถึง น. ความบวม, ความพอง, โศผะ ก็ว่า. (ส. โศถ, โศผ).
โศธนะ
หมายถึง น. การชำระ, การทำให้หมดจด, การทำให้สะอาด; การแก้ไข, การตรวจตรา, การชำระสะสาง. (ส.; ป. โสธน).
โศผะ
หมายถึง (ราชา) น. ความบวม, ความพอง, โศถะ ก็ว่า. (ส. โศผ, โศถ).
โศภน,โศภะ
หมายถึง น. ความงาม, ความดี. (ส.; ป. โสภณ).
โศภา
หมายถึง ว. งาม, ดี. (ส. ว่า สว่าง, ความงาม).
โศภิต
หมายถึง ว. งาม, ดี. (ส.; ป. โสภิต).
โศภิน,โศภี
หมายถึง ว. งาม, ดี. (ส.).
โศภิษฐ์
หมายถึง ว. งามยิ่ง, ดียิ่ง. (ส.).
โศรณิ,โศรณี
หมายถึง [โสฺร-] น. ตะโพก. (ส. โศฺรณิ, โศฺรณี; ป. โสณี).
โศรดา
หมายถึง [โสฺร-] น. ผู้ฟัง. (ส. โศฺรตฺฤ; ป. โสตา).
โศรตร
หมายถึง [โสฺรด] น. หู, ช่องหู. (ส. โศฺรตฺร; ป. โสต).
โศลก
หมายถึง [สะโหฺลก] น. คำประพันธ์ในวรรณคดีสันสกฤต ๔ บาท เป็น ๑ บท ตามปรกติมีบาทละ ๘ พยางค์ เรียกว่า โศลกหนึ่ง เช่น กามโกฺรธวิยุกฺตานามฺ ยตีนำ ยตเจตสามฺ อภิโต พฺรหฺมนิรฺวาณมฺ วรฺตเต วิทิตาตฺมนามฺ ผู้บำเพ็ญพรต พรากจากกามและโกรธ ข่มใจได้ รู้แจ้งอาตมัน ย่อมมีนิพพาน คือพรหมโดยทั่วไป. (ศรีมัทภควัทคีตา), บทสรรเสริญยกย่อง; ชื่อเสียง, เกียรติยศ.
ไศล-
หมายถึง [ไสละ-] น. เขาหิน เช่น โขดเขินเนินไศล. (ส. ไศล).
ไศล
หมายถึง [สะไหฺล] น. เขาหิน เช่น โขดเขินเนินไศล. (ส. ไศล).
ไศวะ
หมายถึง น. ชื่อนิกายหนึ่งของศาสนาฮินดู นับถือพระศิวะเป็นเทพเจ้าสูงสุด. (ส.).
